Andrzej Ponikiewski - syn Hipolita Ponikiewskiego (1890-1944) i Elizy z Kęszyckich (1896-1977) - urodził się w 1920 roku w Brylewie. Miał dwóch starszych braci: Józefa, Stanisława.

W lipcu 1938 r. wstąpił do Szkoły Podchorążych Marynarki Wojennej (SPMW) w Bydgoszczy. 9 lipca 1939 r. wyszedł w morze z Gdyni, podobnie jak 3 lata wcześniej jego brat Józef, na pokładzie szkunera ORP "Iskra”. W trakcie tego szkolnego rejsu „Iskrę” zastała II wojna światowa na Morzu Śródziemnym. 2 września 1939 roku „Iskra” weszła do portu w Casablance po czym 10 października zacumowała wraz z ORP "Wilia" w Port Lyautey, gdzie wyokrętowano podchorążych. Andrzej Ponikiewski trafił do obozu w Landerneau pod Brestem we Francji (Oddział Wydzielony MW), a szkuner 27 czerwca 1940 roku przebazowano do Gibraltaru. Pod koniec roku 1940 Andrzej Ponikiewski został zwolniony z SPMW z powodów zdrowotnych. Był urzędnikiem cywilnym Marynarki Wojennej. W 1946 roku został mianowany do stopnia podporucznika marynarki bez ukończenia SPMW. Służył jako adiutant morski generała Władysława Andersa.

Prawdopodobnie w 1946 roku zawarł związek małżeński z Anną Taczanowską p.v. Unrug (1922-1995), lecz to małżeństwo po kilku latach zakończyło się rozwodem. Drugą jego żoną była Valery Harrison.

31 marca 1947 roku Polska Marynarka Wojenna w Wielkiej Brytanii zakończyła swoją działalność. Większość marynarzy pozostała na emigracji, w tym również ppor. Andrzej Ponikiewski. Podczas różnych uroczystości emigracyjnego SMW (Stowarzyszenia Marynarki Wojennej przekształconego w 1961 r. z londyńskiej Samopomocy Marynarki Wojennej) występował w mundurze starszego brata Józefa (adiutanta gen. Władysława Sikorskiego) ze sznurem adiutanckim oraz jego odznaczeniami.

W 1963 r. wydatnie pomógł swej matce w wyjeździe na stałe z Polski do Wielkiej Brytanii. Zmarł bezpotomnie w roku 2006 w Chichester w wieku 86 lat. Wszelkie pamiątki, albumy i dokumenty po zmarłym przejęła wdowa Valery. Pochowany również w Chichester (hrabstwo West Sussex na południu Anglii). W rodzinnym grobowcu Ponikiewskich w Oporowie jest tylko symboliczna tabliczka.