Kazimierz Witold Michalski urodził się 5 lutego 1893 r. w Nowym Tomyślu, był synem Apolinarego i Władysławy z Jachników. Dzień później został ochrzczony. Edukację podstawową rozpoczął zapewne w swoim rodzinnym mieście, by dalej kontynuować naukę w Lesznie w tamtejszym gimnazjum, które ukończył 26 lutego 1912 r. zdaną maturą. Zaraz po maturze rozpoczął studia teologiczne w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu i Gnieźnie. Studia te musiał przerwać w związku z wybuchem pierwszej wojny światowej. Został zmobilizowany 12 stycznia 1915 r. i skierowany do służby wojskowej jako sanitariusz w szpitalach wojskowych. Po interwencji abpa E. Dalbora powrócił do seminarium i ukończył je uzyskując święcenia kapłańskie 24 czerwca 1917 r.

Jako neoprezbiter najpierw przez miesiąc pracował w Lesznie, a od 01 sierpnia 1917 r. skierowany został do pracy duszpasterskiej jako wikariusz w parafii w Zbąszyniu, gdzie podejmował się wielu działań pozaduszpasterskich głównie wśród ludności polskiej. Został członkiem Zarządu miejscowego Banku Ludowego, był opiekunem istniejącego wówczas w parafii zbąszyńskiej Towarzystwa Młodzieży Polsko-Katolickiej, gdzie prowadził naukę języka polskiego i uczył historii Polski. W listopadzie 1918 r. przy udziale tej młodzieży zorganizował uroczystości ku czci T. Kościuszki, o których jeden z uczestników pisał: „Ta narodowa manifestacja obudzić miała ducha narodowego i entuzjazm walki w społeczeństwie polskim”. Kontynuacją tego narodowego trendu było wygłoszone kazanie, niezwykle patriotyczne w swej treści, podczas pasterki 1918 r.

Znający doskonale język polski został, jako tłumacz, włączony do delegacji Rady Miejskiej Zbąszynia, która 03 stycznia 1919 r. udała się do Nowego Tomyśla na negocjacje z dowództwem wojsk powstańczych. Uzgodnione wówczas ustalenia, a niezrealizowane przez władze Zbąszynia, doprowadziły do pierwszego ataku powstańców w dniu 05 stycznia 1919 r. w celu opanowania miasta. Nieudany ten szturm spowodował represje wojsk Grenzschutzu, za sprzyjanie polskiej sprawie, w postaci aresztowań. Dotknęły one również ks. Michalskiego, ale dzięki wstawiennictwu swego niemieckiego proboszcza ks. A. Beyera (był również na krótko aresztowany) został zwolniony i uniknął rozstrzelania, którym mu grożono. Drugi ówczesny wikariusz ks. B. Filipowski uciekł przed grożącym mu aresztowaniem ze Zbąszynia w przebraniu kobiety i został kapelanem oddziałów powstańczych.

W celu uniknięcia dalszych represji opuścił Zbąszyń i udał się najpierw do Świebodzina, by potem przenieść się na teren pow. wolsztyńskiego, gdzie podjął współpracę z działającymi tu oddziałami powstańczymi.

Po zakończeniu walk zbrojnych wrócił do swoich obowiązków duszpasterskich w parafii zbąszyńskiej. W okresie trwającego blisko rok rozejmu, do czasu formalnego powrotu Zbąszynia do Macierzy w styczniu 1920 r., nie mógł uzyskać, koniecznego wówczas na wyjazd do Poznania, paszportu na egzamin pro aprobatione, co było spowodowane, jak sam pisze do Konsystorza (19 października 1919 r.) „...Mojem położeniem politycznym”.

W 1923 r. opuścił Zbąszyń i został najpierw komendarzem, a potem proboszczem w Oporowie w dekanacie krobskim, pow. leszczyńskim, gdzie przez wiele lat pełnił też funkcję notariusza dekanalnego. W grudniu 1924 r. poświęcił kaplicę przeniesioną z pałacu Ponikiewskich do sali szkolnej w Drobninie (już jako ogólnodostępną).

Dziesięć lat później – 01 marca 1933 r. został powołany do Kostrzyna na administratora parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła, a 30 marca tegoż roku otrzymał benificjum kostrzyńskie, w którym był proboszczem aż do wybuchu drugiej wojny światowej w 1939 r. W tym okresie nastąpiło wyraźne ożywienie stowarzyszeń i bractw religijnych. Zaangażowany w pracy duszpasterskiej z młodzieżą, od 1933 r. pełnił obowiązki patrona, a rok później asystenta kościelnego XX Okręgu Podpoznańskiego KSMM (Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej). Był inicjatorem wielu przedsięwzięć o charakterze duszpasterskim. Między innymi we wrześniu 1935 r. zorganizował I Kostrzyńską Pielgrzymkę do Częstochowy z udziałem 135 parafian. W tym samym roku patronował wystawie prac ręcznych członków Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. Jako sympatyk sportu ufundował we wrześniu 1937 r. puchar przechodni dla zwycięzcy „Marszu w koło Kostrzyna”.

Po wybuchu drugiej wojny światowej przebywał w Kostrzynie, gdzie mimo zakazu prowadził tajne duszpasterzowanie na terenie swojej parafii. Był świadkiem rozstrzelania na kostrzyńskim rynku 28 obywateli miasta. Aresztowany przez Niemców został wkrótce zwolniony dzięki wstawiennictwu niemieckiego weterynarza Smolnego i podjął zatrudnienie w miejscowym tartaku.

Po wyzwoleniu Kostrzyna 22 stycznia 1945 r. aktywnie włączył się do życia społecznego w mieście. Już 4 marca odprawił pierwszą po wojnie mszę św. w kaplicy cmentarnej, a 18 marca w kościele, który opróżniony został ze zmagazynowanego tu zboża.

W 1946 r. został mianowany proboszczem parafii Bożego Ciała w Poznaniu. Z wielkim zapałem i przy zaangażowaniu parafian przeprowadził kompleksową odbudową zniszczonej w czasie wojny świątyni. W kwietniu 1954 r. mianowany został pierwszym dziekanem dekanatu Poznań-Śródmieście, a w czerwcu tegoż roku kanonikiem honorowym kapituły kolegiackiej św. Marii Magdaleny w Poznaniu.

Zmagał się z nieuleczalną chorobą i po ciężkich cierpieniach zmarł w Poznaniu 18 stycznia 1955 r. Pochowany został w grobie rodzinnym na cmentarzu parafii Bożego Ciała na Dębcu w Poznaniu.