Jan Kąkolewski urodził się 21.X.1896 r. w Luboni. W czasie I wojny św. powołany do armii niemieckiej do 5 batalionu saperów w Głogowie i wysłany na front zachodni. Walczył m.in. pod Verdun obsługując miotacz ognia (wówczas nowy rodzaj broni). Z wojny wrócił do Luboni w pierwsze święto Bożego Narodzenia 1918 r. Przed powrotem myślał nawet o emigracji do Francji, ale okazało się to niemożliwe, gdyż Francuzi traktowali operatorów miotaczy ognia jako przestępców wojennych (broń niehumanitarna). W drugie święto Bożego Narodzenia – 26.12.1918 r. – poszedł na mszę do kościoła w Pawłowicach i... do Luboni nie wrócił, przystępując do organizowanej w Pawłowicach grupy powstańców. Od 10.I.1919 walczył w powstaniu pod Pawłowicami, Robczyskiem, Tworzanicami i Przybinią w kompanii L. Włodarczaka. W drugiej fazie powstania walczył w rejonie Zbąszynia. W Zbąszyniu przeniesiony do jednostki saperów. Brał udział w wojnie polsko-radzieckiej 1920 r., walczył m.in. nad Berezyną i pod Warszawą. W czasie działań bojowych został poważnie kontuzjowany (przygnieciona noga). W wojsku do 1921 r. W 1923 r. był jeszcze powołany na ćwiczenia rezerwy do Inowrocławia (w rodzinnych zbiorach zachowało się pamiątkowe zdjęcie „Rezerwa 6 komp. 57 pp”). W 1922 r. ożenił się z Walentyną Poprawską, z którą do swojej śmierci mieszkał w Luboni. Przez cały czas pracował w lubońskim majątku jako brygadzista polowy. Po II WŚ był członkiem ORMO. Pod koniec życia zaczął zbierać dokumenty i starać się o wstąpienie do Koła Weteranów w Pawłowicach, jednak tego zamiaru nie udało się mu zrealizować. Umarł 21.II.1964 r. na chorobę Bergera nogi - tej kontuzjowanej w czasie wojny 1920 r. (nie pozwolił na amputację). Pochowany został koło starej kaplicy na cmentarzu w Poniecu (grób już zlikwidowany), gdyż nie będąc jeszcze formalnie weteranem nie mógł być pochowany w kwaterze powstańców. Po śmierci Jana Kąkolewskiego do koła kombatantów w Pawłowicach została przyjęta jego żona Walentyna.

___________________________
dla www.klasaa.net
biogram z opracowania Jarosłwa Wawrzyniaka „Pawłowice i gmina Krzemieniewo
w Powstaniu wielkopolskim 1918-1919” (Krzemieniewo-Leszno 2005)
na podstawie relacji Romana Kąkolewskiego (wnuka Jana Kąkolewskiego)
uzupełnił: Leonard Dwornik (uzupełnienia zweryfikował: Jarosław Wawrzyniak)