Franciszek Morawski, syn Józefa i Emilii Stuhlik, urodził się 28.05.1886 roku we Wrocławiu. Tam też uczęszczał do gimnazjum, a ukończył je w Choryni. Po maturze odbył studia z dziedziny architektury w Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie, kończąc je 7.06.1913 roku.

Po studiach związał się z Warszawą, gdzie mieszkał przez cały okres międzywojenny. Postanowił też specjalizować się jako architekt budownictwa sakralnego. Projektował kaplice, kościoły, dwory i pałace. Kościoły według jego projektów powstawały głównie w Wielkopolsce: Kruszewo (1928), Drobnin (1935-1938), Dubin (1937), Gorzyce Wielkie (1936-1948), Poznań św. Rocha (1938), Ostrów Wielkopolski św. Antoniego. Morawski był także zwycięzcą konkursu na projekt kościoła w Lesznie, którego budowę rozpoczęto w 1939 roku ale zdążono wylać tylko fundamenty. Po wojnie w niesprzyjających warunkach ustrojowych budowy tego kościoła już nie kontynuowano.

W 1925 roku według projektu Franciszka Morawskiego rozbudowano dwór należący do Stanisława Morawskiego w Plancie w sandomierskiem. Na początku lat trzydziestych dokonał również rozbudowy starego dworu w Karminie pod Pleszewem, należący do Edwarda i Zofii Morawskich. W latach 1937-1938 jako autor projektu nadzorował prace związane z gruntowną przebudową dworu w Jurkowie koło Krzywinia oraz w tym samym czasie rozbudową pałacu w Oporowie, należącym do pułkownika Witolda Morawskiego.

Do jego mniejszych projektów należała kaplica w Goli koło Gostynia, którą powiększył na krótko przed II wojną światową na zlecenie Edwarda i Tekli z Morawskich Potworowskich. W centrum Płocka został wybudowany według jego projektu monumentalny dom katolicki.

Wybuch II wojny światowej zastał Franciszka Morawskiego w Łodzi, gdzie prowadził prace dla przemysłowca Steinhagena. Do Warszawy dotarł w październiku 1939 roku i tam dowiedział się o śmierci swojej starszej córki Janiny, która zginęła w czasie oblężenia stolicy. Podczas okupacji nie prowadzono prac budowlanych, więc nie mógł projektować. Utrzymywał się z produkcji brykietów opałowych.

Po wojnie zamieszkał z żoną Janiną i młodszą córką Marią w Poznaniu i wrócił do zawodu architekta. W latach powojennych zaprojektował kościół św. Mikołaja w Mosinie (1952-1954), kościół w Zimnowodzie (1949) i Gulczu (1950). To on również projektował sklepienie kolebkowe kościoła w Spławiu koło Poznania (1959), elewacje kościoła pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego i klasztoru sióstr Bernardynek w Poznaniu (1964). Od roku 1947 odbudowywał także gmachy Seminarium Duchownego w Poznaniu.

Największym dziełem życia Franciszka Morawskiego była jednak odbudowa katedry archidiecezjalnej na Ostrowie Tumskim w Poznaniu. Był projektantem i kierownikiem nadzoru autorskiego nad rekonstrukcją monumentalnego kościoła. Rekonstrukcja ta została dokonana na podstawie zachowanych sztychów przedstawiających średniowieczny Poznań. Kierował tymi pracami przez 10 lat.

Zmarł 29.07.1967 roku w Poznaniu i tam też został pochowany.

__________________
Biogram na podstawie: Leitgeber S., „Morawscy herbu Nałęcz I. 600 lat dziejów rodziny” ss.123-125, Poznań 1997