|
|
Franciszek Morawski
Heu, quanto minus est cum reliquis versari, quam tui meminisse.
[Ach, o ile gorsze jest przebywać z pozostałymi, niż wspominać ciebie.] *
Gdzieżeś, ach gdzieżeś dawne szczęście moje?
Gdzież jest ta postać z anielskim urokiem,
Co niegdyś przez te głośne świata roje
Cichym skromności przepływała krokiem.
Jak gdyby Bóg sam powierzył jej łonu
Bliski, tajemny wyrok jej zatraty,
Zimne przeczucie wiosennego zgonu,
Zwarzylo dla niej wszystkie życia kwiaty.
Próżno ją, próżno, świat swym wdziękiem wzruszał
I wszystkie serca miłość swoję niosły:
Miała kwiat szczęścia — lecz go cierń zagłuszał,
Miała i dzieci — lecz nie dla niej rosły!
Tam u stop krzyża w wieczornej godzinie
Codzień przez długie zwykła klęczeć lata;
Jak mgła na wonnej wisząca roślinie,
Tak wiewna z ramion jej spływała szata.
Czoło jej ciężkie chyliły marzenia,
Ciemne się włosy w długich pasmach lały,
Płakało serce, a korne cierpienia
Z drzącą się skargą przed swym Bogiem słały.
O jak tam z duszą wznosząc się żałośną
Głos jej się wzmagał — i znów słabiał — ginął
Z imieniem mojem — prośbą zabrzmiał głośną
Z imieniem dzieci — we łzach się rozpłynął.
I gdzież jest teraz? — ściął się zdrój czystości
Nigdy ziemskiemi nie zaćmiony pyły,
I tyle wdzięków — nadziei — młodości
Dla zimnej tylko zakwitło mogiły.
Uszła już, uszła z łzy i troski swemi
W ciszę zaświecia — w wiecznych pociech raje:
Tak szybko po tej przewionęła ziemi,
Jakby w ojczyste powracała kraje.
Gwiazda to górne strojąca błękity
Chwilę się w mętnej przejrzała głębinie —
Cień to od lotu anioła odbity
Cicho się po łez przesunął dolinie!
__________________________________
* tytuł w tłumaczeniu Elżbiety Kownackiej
|
|
|
 Dwór Drobnin
 Kościół Pawłowice
 Dwór Oporowo
 Kościół Drobnin
 Pałac Pawłowice
 Kościół Oporowo
 Pałac Garzyn
 Dwór Lubonia
 Pałac Górzno |
|
