1580-81
W Kociugach istniał dwór, którego 1/2 w wyniku działów rodzinnych otrzymał Adam Mierzewski (+ przed 1589), a drugą połowę odkupił od braci. Dwór miał też jego brat Mikołaj (zm. po 1629, pisarz i sekretarz królewskiej kancelarii mniejszej, burgrabia ziemski poznański, łowczy poznański), a na końcu wsi, na zagrodniczych siedliskach miał powstać dwór dla trzeciego brata Stanisława (+1612/26). Wyżej wymienieni byli synami Adama (+ przed 1577) i Jadwigi Bojanowskiej. Część Kociug należała w tym okresie do Stanisława Golińskiego.

1589
Jako właściciel 6 łanów w Kociugach występował Stanisław Mierzewski (+1612/26) i jego żona Małgorzata Brodzka (+ po 1611). Ziemię miała tam także Zofia Mierzewska (zd. Kociuska c. Mikołaja, wdowa po Adamie). I ona wkrótce zmarła (pomiędzy 1590/92), także dziedziczką części Kociug należących do Adama i Zofii została ich córka Anna, która w r. 1597, już jako żona Jana Gniazdowskiego, odziedziczoną po rodzicach część w Kociugach sprzedała za 1.100 złp. Wojciechowi Roli Bratuskiemu, mężowi swej siostry Jadwigi.

1591
Stanisław Kociuski, syn zm. Mikołaja na 1/2 części wsi Kociugi zapisał 800 złp. posagu żonie Katarzynie Zajączkownie Kakawskiej.

1597
Anna Mierzewska (c. Adama i Zofii Kociuskiej), wtedy już żona Jana Gniazdowskiego, odziedziczoną po rodzicach część w Kociugach sprzedała za 1.100 złp. Wojciechowi Roli Bratuskiemu, mężowi swej siostry Jadwigi.
Stanisław Mierzewski (syn Adama i Bojanowskiej), z działu przeprowadzonego z braćmi dostały mu się części w Kociugach, w r. 1597 dokonał podziału części w tejże wsi z Wojciechem Rolą Bratuskim, mężem bratanicy Mierzewskiego, Jadwigi, który wziął za nią owe części.

1597
Jan Kociuski, syn zmarłego Mikołaja Kociuskiego na całej 1/2 wsi Kociugi zapisał 500 złp. jako wiano swej żonie Otylii Kobelnickiej, córce zmarłego Macieja Kobelnickiego.

1598
Stanisław Mierzewski (syn Adama i Jadwigi Bojanowskiej) sprzedał swoje części w Kociugach Piotrowi Pawłowskiemu za 3.000,- złp.

1607
Mikołaj Pawłowski zapisał posag 2000 złp. przyszłej żonie Annie z Łaskaw (wdowie po Janie Jastrzębskim) na 1/2 części dziedzicznych wsi Przybinia i Kociugi.

1609
Stanisław z Popowa Mierzewski (zm. 1624/26, syn Eustachego i Doroty Gnińskiej) od Mikołaja Popowskiego kupił za 3.600 złp. części we wsi Kociugi. Po nim dziedziczył zapewne syn z pierwszą żoną Anną Kurnatowską Eustachy (+1651/53) i dalej synowie tegoż Wojciech (+ ok. 1696) i Stanisław (+ 1727).

1648
Stanisław Cykowski w im. swoim i żony Zofii Kąsinowskiej podpisał kontrakt dzierżawy wsi Kociugi z Andrzejem Kluczewskim (działającym również w imieniu żony Anny z Kuklinowa).

1682
Bracia Wojciech i Stanisław Mierzewscy (synowie Eustachego i Kunińskiej) zastawili Kociugi za 8.000 złp. na trzy lata Dobrogostowi Pogorzelskiemu i żonie jego Domicelli z Trąmpczyńskich.

1683
Jarosz Cykowski, s. zm. Jerzego C., części wsi Kociugi Andrzejowi Goczałkowskiemu, s. zm. Wojciecha. za 10. 000 złp. wyderkafował.

1690
Wojciech Mierzewski swoją część w Kociugach sprzedał bratu Stanisławowi za 11.000 złp.
Pierwszą żoną Stanisława była Jadwiga Mąkowska, drugą Marianna Daleszyńska (+1741), wdowa po Andrzeju Goczałkowskim.

1694
Wojciech Mierzewski, nazwany obok tego brata dziedzicem Kociug w pozwie skierowanym przeciwko nim przez siostrzeńców Pawłowskich o 4.000 złp. posagowej sumy ich zmarłej matki.

1727
Michał Mierzewski (1706-1783/85, syn Stanisława i Daleszyńskiej) zobowiązał się wobec brata Franciszka, iż mu sprzeda za 15.211 złp. swe części w Kociugach.

1734
Będąc już wdową po Mierzewskim, Goczałkowska skwitowała swego syna Józefa Goczałkowskiego, komornika ziemskiego poznańskiego, dziedzica części Kociug, z 4.000 zł. na poczet sumy 9.000 zł. zapisanej jej przez synów z okazji sprzedaży tej wsi.
Franciszek Mierzewski (+1766/70), syn Stanisława i Marianny Daleszyńskiej, dziedzic w Kociugach, w ich części zwanej Mały Dwór, części owej wsi zastawił za 6.000 zł. Kretkowskiej, kasztelanowej chełmińskiej.

1741
11 V - Zmarła Marianna Goczałkowska p.v. Mierzewska, a cztery lata później jej mąż Józef Goczałkowski – jedni z właścicieli Kociug.

1752
Panna dojrzała Barbara Goczałkowska, c. zm. Andrzeja Goczałkowskiego, dziedziczka cz. wsi Kociugi (po zmarłej Mariannie Daleszyńskiej), na częściach wsi Kociugi zapisała kościołowi w Pawłowicach i jego proboszczom sumę 1. 000 zł. Barbara zmarła już w roku następnym.

1766
Część Kociug należąca Franciszka została sprzedana przez jego synów: ks. Józefa, Stanisława, Andrzeja i Jana za 43.000 zł. Antoniemu Goczałkowskiemu.

1771
Dziedzicem Kociug był Antoni Goczałkowski.

Ok. 1781-83
Dzierżawcą Kociug był Wiktor Kowalski, który w 1781 r. ożenił się z Marjanną Chłapowską z Gościejewa.

1782
Antoni Poraj Goczałkowski sprzedał wieś Kociugi za 162 000,- złotych Maksymilianowi Mielżyńskiemu.

--------------------------------------------------------
Informacja: pan Jarosław Wawrzyniak.

________________________________
Teki Dworzaczka: materiały historyczno - genealogiczne do dziejów szlachty wielkopolskiej XV-XX wieku.Zbiory stanowią całość nieopublikowanej spuścizny wybitnego polskiego genealoga - prof. Włodzimierza Dworzaczka. W jej skład wchodzą: regesty z ksiąg sądowych XV-XVIII w., wypisy z ksiąg metrykalnych XVI-XIX w., informacje z gazet XVIII w., nekrologi itp. z Dziennika Poznańskiego, ekstrakty z testamentów oraz niedokończony herbarz Materiały historyczno-genealogiczne do dziejów wielkiej własności w Wielkopolsce.

Włodzimierz Dworzaczek (ur. 15 października 1906 w Mińsku, obecnie Białoruś, zm. 23 września 1988 w Poznaniu), polski historyk, heraldyk, genealog, profesor Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Studiował nauki historyczne w Poznaniu, w 1932 obronił doktorat. W 1928 przejął materiały heraldyczne zmarłego Artura Reiskiego i kontynuował jego (oraz wcześniej Adama Bonieckiego) prace nad Herbarzem polskim; opracował tom XVII dzieła, ale nie zdążył go opublikować - w 1944 rękopis wraz z archiwum Bonieckiego i Reiskiego spłonął w Bibliotece Krasińskich w czasie powstania warszawskiego.
Po II wojnie światowej pracował na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu; w 1947 habilitował się, ale ze względów politycznych habilitacja nie została zatwierdzona. Od 1955 był docentem, od 1957 profesorem nadzwyczajnym, od 1968 profesorem zwyczajnym; w latach 1958-1975 kierował Zakładem Historii Polskiej.
Pracował nad nowoczesnym herbarzem Materiały historyczno-genealogiczne do dziejów wielkiej własności w Wielkopolsce (nieukończony). Opublikował m.in.:
- Genealogia (1959, z tabelami genealogicznymi),
- Leliwici Tarnowscy (1971),
- Hetman Jan Tarnowski (1985),
- około 200 haseł w Polskim Słowniku Biograficznym,

Zespół "Teki Dworzaczka" znajduje się w Bibliotece Kórnickiej PAN.