Syn Wojciecha i Zofii Szczanieckiej. Wykształcenie odebrał w Lesznie i Frankfurcie. Pracuje następnie jako aplikat w sądzie a potem jako asesor w Kaliszu. W 1806 wstępuje do Gwardii a potem przechodzi do piechoty. W kampanii napoleońskiej 1807 walczy pod Tczewem, Gdańskiem, Kołobrzegiem. W kampanii 1809 jest adiutantem gen Stanisława Fiszera a potem zostaje szefem sztabu 12pp i walczy pod Sandomierzem. W 1811-12 przebywa w twierdzy Modlin. W kampanii 1812 p.o dowódcy 16DP i walczy pod Smoleńskiem, Tarutinem i Berezyną, potem przechodzi do Sztabu. W kampanii 1813 zostaje szefem sztabu Dkawa. gen. Antoniego Sułkowskiego i bierze udział w bitwie pod Lipskiem. 1813-14 jest szefem Sztabu Głównego wojsk polskich.

Od 1815 r. służy w armii Królestwa Polskiego. Był podszefem w sztabie głównym. Od 1820 członek Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk i Loży masońskiej. 1820-26 jest dowódcą 3 bryg. 2DP. Wybuch powstania listopadowego zastał go w Lublinie. 30.I.1831 zostaje mianowany na stanowisko generała dyżurnego armii powstańczej. Ponosił odpowiedzialność za organizację, uzbrojenie, sprawy personalne, sądowe i zdrowia. Był związany z Kaliszanami. Po odejściu gen. S. Potockiego zostaje ministrem wojny w rządzie powstańczym. Często występował w sejmie. 7.IX.1831r. na znak protestu przeciw zaczętym rokowaniom złożył dymisje z funkcji ministra wojny. Uczestniczył w nich jednak jako członek delegacji polskiej. Przez Rybińskiego w Nowym Dworze Maz. mianowany na stanowisko pełnomocnika do spraw układu. Rokowania prowadził z gen. Fiodorem Bergiem wysłannikiem feldmarszałka Paskiewicza. Przebieg ich relacjonował sejmowi w Zakroczynie i Słupnie. Na naradzie wojennej głosował za przyjęciem warunków kapitulacji. Miał wejść w skład delegacji, która miała się udać do cara. Po zajściu pomiędzy gen. J.Umińskim a wodzem naczelnym gen. M.Rybińskim opuszcza Nowy Dwór, powołując się na dymisję z 7.IX.1831. Po upadku powstania składa przysięgę wierności carowi Mikołajowi I i zostaje zesłany do Wołogdy. W 1833 powraca i osiada w Luboni, gdzie zajmował się gospodarką i pisaniem utworów literackich. Był członkiem Towarzystwa Poznańskiego Przyjaciół Nauk.

Odznaczenia
· złoty krzyż Virtuti Militari,
· krzyż oficerski Legii Honorowej,
· order św. Anny II klasy,
· order św. Włodzimierza II klasy **

Bibliografia
· R.Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego, t.2, Warszawa 1995,
· Henryk P. Kosk, Generalicja Polska, tom 2 M-Z, Pruszków 2001

________________________________

*/ jedyna wzmianka o posiadaniu przez Franciszka Morawskiego stopnia generała dywizji; wszystkie znane mi pozostałe źródła mówią o stopniu „generał brygady” lub tego stopnia nie precyzują, pozostając przy określeniu „generał” [przyp. LD].

**/ Krzysztof Morawski z Turwi opisując portret generała wiszący w Luboni nie wymienia orderu Św. Włodzimierza, natomiast wymienia order Św. Stanisława – chyba się myli. Ponadto klasy poszczególnych orderów w różnych źródłach nie zawsze są zgodne. [przyp. LD].

________________________________
Dla www.klasaa.net
z zasobów internetowych pod adresami:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Franciszek_Morawski
http://www.kontrola-dostepu.pl/wiki/link-Franciszek_Morawski
wypisał Leonard Dwornik