Córka Stefana.
Niezamężna.
Urodzona – 20.10.1922 w Drobninie.
Ochrzczona w Oporowie.
Ojciec chrzestny – M. Moszczyński z Krakowa.
Zmarła – 26.06.1984 w Poznaniu.
Pochowana – 12.06.1984 na cmentarzu junikowskim w Poznaniu.
Profesor nadzwyczajny Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu.

Przebieg pracy naukowej:
1949 – magisterium z tematu „Wartość pastewna kukurydzy w tuczu gęsi”.
1961 – doktorat na podstawie dysertacji „Wartość pastewna lnianki i katranu abisyńskiego w żywieniu krów dojnych”.
1968 – habilitacja. Tytuł rozprawy: „Wpływ stadium wzrostu rajgrasu angielskiego na strawność, wysokość spożycia i procesy zachodzące w żwaczu krów”.
1978 – nominacja profesorska.

Pierwsze nauki, aż do klas gimnazjalnych, pobierała w domu rodzinnym w Drobninie. Tutaj też nauczyła się biegle francuskiego i angielskiego. Od 1937 roku uczęszczała do gimnazjum imienia Generałowej Zamojskiej w Poznaniu. Przerwaną wojną naukę uzupełniła na tajnych kompletach prowadzonych przez panią Twarowską w Skierniewicach. Maturę zdała w 1943 lub 1944 roku.
Okres wojny spędziła z matką w Strobowie pod Skierniewicami, gdzie pracowała dorywczo. Jakiś czas zajmowała się tam również skupem jaj do Okręgowej Zbiornicy Jaj w Skierniewicach. Zajęcie to pozwalało otrzymać papiery chroniące przed wywózką na roboty do Niemiec.
W 1945 roku zapisała się na Wydział Rolniczo-Leśnu Uniwersytetu Poznańskiego, który ukończyła w 1949 roku z wynikiem bardzo dobrym. W czasie studiów zaczęła też pracować w Zakładzie Żywienia przy Katedrze Ogólnej Hodowli Zwierzą U.P. oraz na etacie w Sekcji Drobiarskiej Centrali Mięsnej z Warszawy, a potem Centrali Drobiarskiej w Poznaniu. Obie te instytucje prowadziły badania w ubogich uniwersyteckich katedrach, wspomagając je w ten sposób. Pracując na etatach pozauniwersyteckich, Jadwiga Ponikiewska omijała przepisy kadrowe, które uniemożliwiały jej pracę naukową z powodu niewłaściwego pochodzenia. Rozpoczęta w 1947 roku praca naukowa nad zagadnieniami żywieniowymi pozostała tematem badań aż do końca jej aktywności naukowej w 1977 roku, kiedy to na skutek postępującej choroby, niezdolna do samodzielnego poruszania się, przeszła na emeryturę.
Całe czynne życie naukowe związała z jedną Katedrą Żywienia Zwierząt, najpierw na Uniwersytecie Poznańskim, a po reorganizacji – na Wydziale Zootechnicznym Akademii Rolniczej w Poznaniu. Początkowo zajmowała się problemami karmienia drobiu, później od 1954 roku żywieniem przeżuwaczy. Ogłosiła kilkadziesiąt prac na ten temat.
Wiele energii i sił poświęciła zagadnieniom dydaktyki i wychowania. Przez wiele lat pełniła funkcję opiekuna studiów zaocznych i praktyk studenckich. Prowadziła też duże grono magistrantów i doktorantów.
Stała się prawdziwym autorytetem w Katedrze Żywienia. Wybiła się ponad swoje otoczenie jako człowiek rzetelnej wiedzy, ale także jako indywidualność o niezłomnym charakterze i wielkiej prawości. Pozostała przy tym skromna, surowa i krytyczna wobec własnej działalności.
Jako praktykująca katoliczka miała na wyższej uczelni życie niełatwe i to zarówno w latach stalinowskiego terroru (1948-1955), jak i w późniejszych, kiedy to z przyczyn ideologicznych odsuwano od młodzieży „nieprawomyślne” siły dydaktyczne. Niestety, zdrowie jej nie dopisywało. We wczesnym dzieciństwie ciężko chorowała, zanim lekarze wykryli uczulenie na białko, zwłaszcza kurze. W czterdziestym roku życia wystąpiły pierwsze objawy stwardnienia rozsianego. Całkowicie sparaliżowana w ostatnich latach, wykazywała ogromny hart i pogodę ducha.

_______________________________________________

Źródło:

Augustyn Ponikiewski, "Na zwołanie Ponikiewskich”, Poznań 1995 (maszynopis).