Dawniejszych wieków od imienia herbu swego tylko się zwali Łodziami. Okolski przywodzi Ryciusza historyka Węgierskiego, z którego powiada, że w roku 1061, gdy Bolesław (nie przydaje który, rozumiem że Śmiały) odprowadzał na Królestwo Węgierskie Belę zięcia swego. Jędrzeja brata jego Królestwo to sobie przywłaszczającego poraziwszy, zostawił przy nim pułk. Lodziców w Białogardzie, to jest in Alba regali na praesidium, też pisze przed Okolskim Marianus Costenats. Za Bolesława także Krzywousta, kiedy Henryk V, Cesarz Rzymski, wielkim wojskiem i siłami Głogowa dobywał, miasta tego starosta i komendant Piotr Łodzia od Bolesława zostawiony, dzielnie go i szczęśliwie obronił, w r. 1109. Navis Aurea i Marianus Costenus, Okolski, który na świadectwo tego przytacza Cureusza, ale ten cale nie o tem nie ma. O Bogufale Łodzia kasztelanie Kaliskim w roku 1146. pisałem w pierwszym tomie. Piotra Łodzię Paprocki chce mieć biskupem Poznańskim, wziętym w dziekanji po Bogufale herbu Poraj, w roku 1184, ale ten autor myli się w roku: bo Długosz tak w historyi swojej, jako in Vitis Episcop. Posnan. śmierć Bogufała dopiero składa na rok 1253, a Piotra po nim obranego w tymże roku pisze, i to o nim mówić będę. Jan Wyskowiec nazwany. Łodzia biskup Poznański w roku 1273. obrany z kanonika Poznańskiego wstąpił na tę katedrę, do której miał promocyą z wysokiej swojej cnoty i zasług, umarł 1286. Długosz in Vitis Episc. Posnan. długo jednak swojej konsekracyi czekał, dla czego tylko mu lat jedenaście tego biskupstwa rachują. Jasko Łodzia kasztelan Kaliski kwitnął w roku 1361. Jarosz wojewoda Kaliski 1145. Paweł Łodzia sekretarz królewski na liście Kazimierza Wielkiego w roku 1370. in Monim. Lanckor.

A że zwyczajnie u nas w Polszcze, starodawnych familiji ludzie, rozrodziwszy się, różne brali nazwiska od zamków swych przedniejszych, albo dóbr dziedzicznych, które im się po ojcu działem dostawały, tak, że jednegoż ojca synowie, każdy od działa swego, różnym się nazwiskiem szczycił, dla tego i Łodziowie jedni się pisali z Kurnika. Z tych był Wissota z Kurnika, który w roku 1373. od Wielkopolanów niespokojne rady przed się biorących, posłem był wyprawiony do Władysława Białego, przedtem książęcia Gniewkowskiego, a potem Mnicha Benedyktyna, perswadując mu, aby kaptur założywszy, przybył do Polski na Królestwo. Długosz. Wspomina go Januszowski w Statut. fol. 72 i Kromer pod Ludwikiem królem. Biel. fol. 268 w roku 1383. że przymierza z Domaratem uczynionego. przyjąć niechciał. jego dobra Domarat pustoszył, mianowicie Kazimierz miasteczko. Mikołaj z Kurnika od niektórych z kapituły faworyzujących sobie na biskupstwo Poznańskie obrany, konfirmacyą swoją i konsekracyą w Awnionie u Papieża otrzymał, na którym pasterskim urzędzie prezydował lat ośm, to jest według Długosza od roku 1374. do roku 1382. w katedrze Poznańskiej pochowany. Był przedtem proboszczem u Panny Maryi w Krakowie. Vitae Episcop. Posnan. Biel. fol. 247. Paprocki, wstp jego na tę godność zrzuca na rok 1338. śmierć na rok 1346. ja jednak za Długoszem i Bielskim idę. Zbisława z Kurnika w r. 1370. czytam w liście Kazimierza Wielkiego in Monim. Lanckoron.

Z Kempy się drudzy Łodziowie pisali. Z tych był Jan z Kempy biskup Poznański. Którą dyecezyą rządził lat jedenaście, to jest obrany w r. 1335. życie to śmiertelne skończył w roku 1346. Prałat uczony i do Najśw. Matki szczególniej nabożny: niektóre kościelne hymny napisał ku czci tej Ś. Panny, także ŚŚ. apostołów Piotra i Pawła, i Ś. Wojciecha, których przedtem zażywał kościół Polski. Długosz in Vitis Episcop. Posnan. Bembus. Wincenty z Kempy wojewoda Poznański, za którego powodem, rycerstwo Wielkopolskie, na Domarata Grzymalitę kasztelana Poznańskiego, i generała Wielkopolskiego wojnę podnieśli. Cromer lib. 14. Długosz pod rokiem 1383. Poznań mu się i Kalisz w tym zamieszaniu poddał, zamek Kaliski jednak, gdy mu się opierał, ściśle obległ, luboć potem na instancyą Małopolskich senatorów odstąpił od niego, gdy przymierze stanęło. Wkrótce jednak znowu Żnin obległ, i Mikołaja Łodzię w Bninie, Bielski fol. 267. wszakże potem do zapełnego pokoju przyprowadził te tam kraje Władysław Jagiełło 1386.

Najznaczniej jednak kwitnęli ci, co się pisali z Bnina. To pewna, że to miasteczko było kiedyś królewskie, i miało swoich kasztelanów, i w r. 1379. Sędziwój Wir jako pisze Długosz, herbu Nałęcz (był to Czarnkowski) kasztelanem Bnińskim będąc, Szczecińskiego książęcia Swatoborza włości pustoszył: dla tego Marianus Cistenus in dedicat. Aequilibrii justitiae, pisze, że się Bnin dopiero dostał Wincentemu herbu Łodzia wojewodzie Poznańskiemu, o którym wyżej, atoli tak ten autor, jako i inni, siła przedtem Panów z Bnina wspominają: podobno dlatego też, że starostwo Bnińskie nieprzerwanie przez długi czas w tym domu chodziło, aż też w Bnin w dziedzictwo się dostał. A najprzód Jakóba z Bnina wojewodę Poznańskiego pisze Paprocki w roku 1120, luboć go w Gniaździe położył w roku 1169, za którym poszedł i Okolski. Temu Jakóbowi dla wielkich jego zasług, Ujście i Piła miasteczka z przyległemi włościami od monarchy Polskiego nadane. Przydaje Costenus, że nieraz Pomorczyków poraził, aż też sam i pod Nakłem w potrzebie z niemi w nierównych siłach mężnie czyniąc, poległ. Piotr z Bnina Henryka Brodatego w r. 1202. kanclerz, którego imię na Szląskich przywilejach starych widział Marianus Costenus. Mikołaj syn jego, z Tatarami się potykając, w r. 1241. oraz z Henrykiem II książęciem Szląskim w potrzebie zginął, w Zeganie pochowany, pobitych w tej potyczce Długosz nie wątpił, żeby ich Męczennikami nazwać trzeba. Jakób z Bnina syn Piotra (rozumiem że kanclerza Szląskiego) wojewoda Poznański, za czasów Bolesława Łysego, wielkiej odwagi mąż, który książeta Szląskie między soba niezgodne pogodził, koło roku 1284. z Jakóbem Świnką arcybiskupem Gnieźnieńskim, uczynił zamianę dóbr niektórych. Paproc. fol. 306. Jedrzej z Bnina kasztelan Poznański 1306. który po abdykowanym Władysławie Łokietku, jeździł posłem do Czech, aby sprowadził króla Wacława, na osiągnienie Królestwa Polskiego. Gerarda biskupa Kujawskiego, który umarł 1323. do tychże Panów z Bnina i Paprocki i Okolski pociąga, ten drugi świadczy się Kromera Księgą 11. pisze wprawdzie o nim Cromer na tem miejscu, ale nie mówi nic o jego herbie: Długosz zaś w swojej historyi w tym roku i Damalewicz wyraźnie świadczą, że był herbu Leszczyce, pod którym i ja go położył. Jędrzej z Bnina kasztelan Kaliski, będąc z Przemysławem Królem w Rogoźnie na zjeździe, tam jako Przemysława zdradziecko margrabiowie Brandenburscy najechwaszy zabili, tak i on ciężko rannym został, z którego razu umarł 1 r. 1294. leży w Wrocławiu gdzie grób jego w kościele Ś. Wojciecha z tym napisem: Hic situs vi nobilis Andreas de Bnino Castellanus Calissienis. Piotr z Bnina generał Wielkopolski w r. 1369. Paproc. po zejściu Kazimierza Wielkiego, jeździł do Węgier, ofiarując Królestwo Polskie Ludwikowi Królowi Węgierskiemu, według umówionych kompaktów, od którego wielkie przywileje otrzymał. Maciej z Bnina dworzanina u Witolda książęcia Litewskiego, potem na podkomorzego Poznańskiego, nakoniec wojewodę Kaliskiego, kładzie Okolski w roku 1413. którego roku na sejmie Hrodelskim przypuścił Miczucha do herbu Łodzia, jednego z Panów Litewskich. Prawdać, że w ten czas na tem krześle siedział Maciej ,ale się ten pisał z Wąsosza, jakom dowodził w pierwszym tomie, nie z Bnina, a zatem do herbu Topor należał. Piotr kasztelan Gnieźnieński, z tym go tytułem czytam w roku 1433. u Łaskiego w Statuc. fol. 52. i w roku 1438. fol. 140. wspomina go także Długosz in Vitis Episcop. Posnan. gdzie go stryjem zowie Jędrzeja z Bnina biskupa Poznańskiego, Okolski go potem kasztelanem Poznańskim zowie, i powiada, że był posłem do Cesarza Zygmunta w sprawi Krzyżackiej; braci jego dwóch liczy. Mikołaja biskupa Poznańskiego w roku 1439. ale się myli, żaden Mikołaj po te czasy ani pobliższe, na tej katedrze nie prezydował, i owszem właśnie w tym czasie Jędrzej z Bnina biskupem był Poznańskim, i Jana wojewodę Poznańskiego, który Władysława Króla do Węgier odprowadzając, w drodze na wieczność przeszedł w roku 1440. Kwitnął także w roku 1132. Piotr z Bnina, który znać z młodu cudze kraje zwiedzając osiadł w Cypryjskim Królestwie, a dla swojej wielkiej dzielności, i naturalnego obrotu, był w niemniejszym respekcie u Janusza Króla Cypryjskiego, a oraz i Jerozolimskiego, choć ci tylko tytularnego, ten marszałka swego Balduina de Noris, wraz z tymże Piotrem posłał w legacyi do Władysława Jagiełła Króla Polskiego, prosząc go o córkę Jadwigę Królewnę w małżeństwo synowi swemu; ale już ta Królewna umarła była. Długosz pod tym rokiem, Stryjkows. fol. 574. Spondan. in. Annal. num. 20. Jan z Bnina kasztelan Międzyrzecki r. 1451 tak się podpisał na liście Kazimierza Króla, u Łaskiego w Stat. fol 82 i 83 według Okolskiego miał to być syn Jana wojewody Poznańskiego, zmarłego w roku 1440.

Jędrzej z Bnina biskup Poznański, z ojca Mikolaja, matki Małgorzaty urodzony, synowiec Piotra kasztelana Gnieźnieńskiego, według Długosza: brat stryjeczny Macieja wojewody Poznańskiego, o którym niżej, według Okolsk. był przedtem kanonikiem Poznańskim, kantorem Łęczyckim, sekretarzem królewskim, obrany na tę katedrę w roku 1438. w obyczajach skromny i łaskawy, w życiu wstydliwy, o prawowierną wiarę gorliwy; dla tego na początku zaraz pasterskiego swego urzędu, dowiedziawszy się, że Abraham Zbąski sędzia Poznański, w dobrach swoich dziedzicznych Zbąszynie, nie tylko, że protekcya Hussytańskiej herezyi faworyzował, ale też siedmiu tejże sekty mistrzów z Czech sprowadził, którzy w swoje błędy niedouczonych i prostych ludzi wikłali: z stryjem swoim Piotrem kasztelanem Gnieźnieńskim, i synowcami Piotrem i Wojciechem, w dziewięciuset koni Zbąszyn najechał, tam ścisło miasteczko obległ, i nie wprzód od niego odstąpił, aż póki mu pięciu hersztów tej herezyi, bo dwaj z nich pod ciemnej nocy pokrywką, życie ucieczka salwowali, nie wydano; tych biskup gorliwy do Poznania sprowadziwszy, gdy ich o fałsz heretycki, i rozsiewanie onego, przeświadczono, publicznie wśród rynku spalić kazał. Długosz pod rokiem 1439. Bielski fol. 358. Spondanus in Annal. Ecclesiast. num. 51. Damalewicz powiada, że po jego śmierci, owe wyszły wierszyki. Gaudete angvillae, quia martuus hic jacet ille. Presbyter Andreas, gui capiebat cas. alludując na pojmanych i ukaranych heretyków od niego, których ten węgorzami zowie. Za jego radą i staraniem, między koroną i w. księztwem Litewskim odnowiona unia, którą ręką, u Przyłusk, w Statut. lib. 5. cap. 1. fol. 691. a w roku 1454 wraz z kanclerzem koronnym zesłany do Prus, od tamecznej szlachty i miast odbierał przysięgę wierności na Kazimierza Króla. Długosz, Cromer lib. 22. W ten czas to był, gdy wytrzymać dłużej Prusacy niemogąc oppressyi Krzyżackiej, poddali się, czyli raczej powrócili do poddaństwa Królów Polskich. W dwie lecie potem szlachtę Wieluńską posiłkował, zesławszy swych ludzi chorągiew, kiedy łotrzykowie Szlązcy, Wieluńską ziemie najechali, i wymyślnemi wycieczkami uciążali, w zamku Kempińskim zamknąwszy się, że ich oblężeniem musieli do poddania się Wielunianie przymuszać. Cromer lib. 23. luboć Długosz, Bielski fol. 432. W Brześciu potem Kujawskim na drugi rok o pokoju z Krzyżakami traktował, wszakże zabiegi jego, Kreteńskiego arcybiskupa Medyatora od stolicy apostolskiej do tych traktatów, nieprzychylność Polszcze, pomięszała. Długosz, Cromer l. 25. Chorągwie Polskie dla niezapłaconego żołdu, wysłużonego w Prusiech, gdy go sobie same z dóbr Ziemiańskich i duchownych, gwałtownymi extorsyami wypłacać chcieli: ten przezacny biskup, łagodną namową i upominkami taki ich ukołysał, że od swojej imprezy odstąpili. Zszedł po tych pracach w r. 1479. biskupi urząd sprawując lat 41. i miesięcy 5. cóżkolwiek bądź, że omyłką w Długoszy tylko lat 38. jego pasterskiej funkcyi rachują, nie tak chorobą, jako pracami wielkiemi dla kościoła i ojczyzny podjętemi, i starością zwątlony, pochowany na tumie Poznańskim, gdzie sobie grób z marmuru i mosiądzu wystawił w kaplicy Ś. Jędrzeja, którą bogato przyozdobił i nadał, o czem Długosz. Prawdać, że mu ten autor, in Vitis Episcop. Posnan. zadaje, jakby z dóbr kościelnych, dom swój miał w dostatki wielkie rozprzestrzeniać, jednakże, że kościelne dochody obracał na chwałę Boską i biskupstwa swego potrzeby, poznać z wspaniałych budynków, które jego nakładem powstały. Wymurował albowiem kollegiatę Panny Maryi w Poznaniu, i pałac biskupi: kościoły także, w Dolsku, Krobi, Kozłowie, Bninie miasteczku. W Zbikowie w Mazowszu leżącym, w Śmiglu dziedzicznem swem miasteczku, (zkąd dochodzę, że z Opalińskich, dom Śmigielskich wyszedł, od tychże dóbr nazwisko swoje wziąwszy) w Borku dobrach na ten czas tego domu, jako przydaje Okolski: Pałac drugi dla biskupów Poznańskich w Krobi; nadto fundował w katedrze swojej mszą o Ś. Trójcy, aby pewnych czasów śpiewano. Paproc. Na ubogich też hojną ręką sypał jałmużny: posagi ubogim panienkom opatrywał, wdowom sierotom, tajemne dawał pieniężne ratunki: dla czego mu też piękną owę pochwałę nadgrobek daje, Compatiens atque benginus sempe eqtit. Kościołowi swemu Poznańskiemu sprawił dwa szczerozłote kielichy, pięć ornatów bogatych zlotem tkanych, perłami i kamieniami drogiemi sadzonych, i inne kościelne apparaty. Na inne zaś swojej dyecezyi domy Boskie szczególniej szczodrobliwy: miał ten zwyczaj pobożny, że co rok sprawiał kielich srebrny, który uboższemu jakiemu kościołowi dawał; tak dalece, że przez czterdzieści i jeden lat biskupstwa swego, czterdzieści i jeden kielichów na różne miejsca rozdał. Był według Długosza statury małej, włosa czarnego. Pisali o nim Długosz w historyi i in Vitis Episcop, Posnan. Crommer i inni.

Piotr z Bnina Moszyński, najprzód biskup Przemysłki, potem Kujawski, na które wstąpił w roku 1484, luboć Poprocki omylnie inny rok, tak w Gniaździe cnoty, jako i o herbach. Okolski też kanclerzem go zowie, ale o tem drudzy milczą. Callimachus zaś lib. 1. de rebus a Vladislav Rege Poloniae gestis, że Władysław Warneński Król Polski i Węgierski odjeżdzając do Węgier, zostawił niby vicerejów, to jest w Małopolszcze Jana Czyżowskiego, a w Wielkiej Polszcze Piotra z Bnina. Designati subinde, qui absente Rege velut ricarii in locis oportunis pracessent ne jus dicerent. In Praetura Cracoviana, Joannes Cisoviensis, in Posnaniensi Petrus de Bnino. Czy o tym, czy o innym Piotrze mówi, czy też pochlebując te rzeczy pisze Callimuchus, wielki przyjaciel i chwalca tego biskupa Piotra: bo Długosz Wojciecha Malskiego na tej funkcyi osadzonego w Wielkiej Polszcze od Władysława Króla być mieni. Jeżeli też to prawda, że ten Piotr biskup, jako niektórzy chcą, w lat życia swego 52 umarł, toćby w lat 20 musiał tę administracyą trzymać na siebie włożoną. Okolski tego Piotra chce mieć synem Jana, ale że po Janie z Bnina wojewodzie Poznańskim, zaraz kładzie Jana drugiego kasztelana Miedzyrzeckiego, tegoż wojewody syna, trudno poznać (bo nie wyraża) czy synem był wojewody, czy kasztelana, pomienionych. Moszyńskim go niektórzy zowią, znać że Moszyna była między jego ojczystymi dobrami, od której potem Moszyńscy nazwisko swoje wzięli, jako się niżej o nich mówić będzie. Był to biskup ten Piotr, jako nauki wielkiej, tak i pobożności, i religji ku Bogu, cichy, skromny i nikomu nie naprzykrzony; na nogi chorując umarł w r. 1493. odpoczywa w Włocławskim kościele, który rządził lat dziewięć, tam mu Philip. Callimachus z marmuru nadgrobek wystawił, z napisem i koaterfaktem osoby jego. Tenże in Oratione ad Innocentium VIII. de bello Turcis inferendo. tak o tym Piotrze mówi. Ejnus ingenii aeummem. gravitas. constanti, magnitudo, praeterea vitae ac morum sanetimonia, humanum modum supergressa, jam pridem meruere, ut transferretur in religionis nostrae sacrosanctum areem. Zaś in Praefat. ad libros tres de rebus gestis a Vladislav Poloniae atque Hungariae Rege tak pisze. Petrum de Bnino Episcopum Vladislaviensem Deus nasci Rex invictissime in regno tuo voluit. non solum ut esset in his, quae ad rem divinam attinent, quoddam priscae sanctitatis specimen, vereque religiosorum Pontificium imago, sed etiam ut haberes in humanis consiliarium prudentia, fide, constantia, gravitate antiqua praeditum, i przydaje, że za jego perswazyą, tę historyą pisał. Maciej Drzewiecki arcybiskup Gnieźnieński in Expist. ad M. Anton. Maurocenum. takie o nim daje świadectwo: Fuit vir non solum iogenio praestanti, ac doctrina singulari, sed omnium quoque divinarum, humanarumque rerum eognitione, ae prope experimento prudentissimus. Że zaś był dziwnie hojny, dla tego krom pastorału swego, i pontyfikatu, więcej nic nie zostawił pamiątki po sobie w kościele Włocławskim. Damalew, in Vitis Episcop. Cujar. Nakiel. in Miechov. fol. 538. Miechovita o nim świadczy, że by na kanonizacyi Jana Albrychta Króla.

Maciej najprzód wojewoda Kaliski, a potem Poznański, a oraz generał Wielko – Polski, że się pisał z Bnina, jawnym dowodem jest Statut Łaskiego fol. 80 kędy pisał list Kazimierza Króla: Cromer lib. 28. Moszyńskim go zowie na dwóch miejscach, i inni, luboć w Długoszu błędliwie go napisano Dmoszyn. Miał żonę Nawojkę z Koniecpola, między która, i stryjecznym jej Jakóbem z Koniecpola kasztelanem Przemysłkim w roku 1480. taki dział dóbr nastanął, że Nawojce dostał się zamek i miasto Przemysłkie, z szesnastą wsi, zamek także i miasteczko Lelów w Krakowskiem województwie, Koscielec, Przekop ze wsiami należącemi, krom tego pewny czynsz należący z Ruskich żup do zamku Przemysłkiego, nazwany Tocz. Te dobra królewskie, znać, że summami były obciążone, w których je Koniecpolscy trzymali, a potem z Nawojką w dom Opalińskich weszły; on zaś dobra królewskie, domowi swemu zdawna nadane, to jest Ujście, Piłę, i Moszynę darował Królowi, czyli raczej wrócił, jako świadczą: a że Długosz w roku 1428 i Cromer lib. 19. piszą, że w owej Witolda expedycyi pod Nowogrodem znajdowali się między innemi, Fuerunt aetem in ea expeditione de Polonis insignes, imprimis Casimirus Dux Masociae, Vincentius Samotulius Castellanas Mederecensis Duxcopiarum, Nicolaus Brezius, Mathias Uscius etc. ztąd rozumiałbym że o tym tu Macieju mowa, który był Panem na Uściu, a na ten czas młoda w lat znać dwadzieścia, na tę się okazyą z hetmanem Szamotulskim wybrał. W roku 1476. już był wojewodą Kaliskim przy generalstwie Wielkopolskiem, na co Wielkopolskie województwa sarkały, ob incompatibilitatem starostwa Wielkopolskiego z temże województwem, i dla tego na Kolskim sejmiku niechciały pozwolić Kazimierzowi Królowi podatku pewnego, Długosz. Przecież i w roku 1479. postąpiwszy na krzesło województwa Poznańskiego, oraz był generałem Wielkopolskim, pod który czas odprowadzał z wielkim splendorem w sześćset koni Królewnę Polską Zofią, poślubioną Fryderykowi synowi margrabi Brandenburskiego, do Frankwortu nad Odrą, a ztamtąd powróciwszy, przybył na zjazd rad koronnych do Piotrkowa: kiedy Stefan wojewoda Maltański, pod Kołomyją miasteczkiem, oddawał hołd Kazimierzowi Królowi, w roku 1485, ten Maciej miał spór z Janem Tarnowskim wojewodą Karakowskim, kto z nich miał berło królewskie, na tym akcie, nieść przed Królem: dla czego na ich pogodzenie, senat nie czyniąc żadnemu z nich praejudicium, tak postanowił, aby tym czasem Spytek z Jarosławia Tarnowski wojewoda Sandomierski niósł to berło, o czem świadczy Statut Przyłuskiego tract. de Provinc. Polon. cap. 10. Atoli że dobra całe zachował, w suspicy zostawał, jakby z tym nieprzyjacielem miał jakieś porozumienie, zwłaszcza, że mając ludzi na dwanaście tysięcy z Wielkopolskiej szlachty przy sobie w obozie, żadnej lichemu nieprzyjacielowi rezystencyi nie uczynił. Cromer lib. 28. Biel. fol. 462. O synu jego Hieronimie pisze Opatovius w życiu B. Jana Kantego inter miracula f. 106. Tego Macieja rodzonym bratem zowie Piotra biskupa Kujawskiego. Okol. synów zaś jego liczy dwóch, Mikołaja kasztelana Międzyrzeckiego, i Piotra kasztelana Lędzkiego, którzy się pierwsi według tego autora, Opalińskiemi zwać poczęli.
Kojalow. in. MS. powiada, że Jędrzej biskup Wileński siódmy, raczej miał mówić ósmy, herbem się Łodzia pieczętował, to jest w środku Łodzi krzyż powinien być, atoli Okolski do herbu Szeliga naciąga go. Był to biskup uczony, rodem Litwiu, siedział na biskupstwie lat dziesięć.

---------------------------------------------------------------

Źródło:

„Herbarz Polski” Kaspra Niesieckiego , T. VI, str. 253-262, Lipsk 1841.