X. Andrzej Łodzia z Bnina Bniński (III pok), pan na Borku i Krobi, zasiadał na stolicy biskupiej poznańskiej od r.1429 aż do roku 1479, a wznosząc z własnej szkatuły kościoły murowane w dobrach biskupich, własnych i do rodziny jego należących, słusznie stawiony być powinien na czele tych, którzy kraj świątyniami Pańskiemi wspaniale przyozdobili. Nieubłagany dla heretyków, umiał być łagodnym, gdzie potrzeba była, jak dał tego dowód, kojąc opór chorągwi polskich w Prusiech. Po pańsku hojny, a o chwałę Bożą nadzwyczaj gorliwy, corocznie zwykł był srebrny kielich posyłać jednemu z kościołów swej dyecyzyi, a rozesłał ich 41 po całej Wielkopolsce. Spór jego z sędzim poznańskim Abrahamem Zbąskim, zakończony pogromem tegoż i spaleniem pochwytanych pięciu hussyckich księży, opisaliśmy już w Roczniku I. Tu prostujemy tylko mylne podanie Szajnochy, idącego za Długoszem, jakoby wyrok spalenia żywcem był wykonany w okolicy Poznania, „a ku wieczystej pamiątce tego wypadku, założył biskup Jędrzej miasteczko na miejscu jego zgliszczów i od spalenia pięciu odszczepieńców hussyckich nazwał je po wszystkie czasy Opalenicą” („Szkice historyczne” t. III. str.63) Miasteczko to bowiem istniało już o wiele dawniej i nie odziedziczyli go po nim „jego dwaj synowcowie, Mikołaj kasztelan międzyrzecki i Piotr, kasztelan lędzki”, raz dla tego, że takich synowców Biskup wcale nie miał, powtóre, że Opalenicę nabył drogą kupna stryj jego, Piotr, kasztelan gnieźnieński, protoplasa Opalińskich (zob. wyż.). Oprócz licznych kościołów, jak w Dolsku, Krobi, Bninie, Borku, Śmiglu, Kozłowie, w Poznaniu kolegiaty Panny Maryi i w Zbikowie na Mazowszu, wymurował dwa pałace biskupie: w Poznaniu i Krobi, uposażył hojnie katedrę poznańską i wzniósł w niej kaplicę Bnińskich pod wezwaniem św. Andrzeja w r. 1440 (Łukaszewicz).
Zakończył zasłużony żywot , licząc lat 80, dnia 5 stycznia 1479, pochowany w katedrze. Nagrobek jego na tafli mosiężnej podłużnego czworoboku z wyrytym na niej wizerunkiem Biskupa in pontificalibus i sześciu z każdej strony Apostołów, leżał niegdyś na posadzce kościoła w presbiteryum na grobie zmarłego; w nowszych czasach murowany został w jeden z filarów świątyni i ma następujący napis:

„Hic sepultus jacet pater Reverendus in Christo Andreas Dei Gratia Episcopus posnaniensis mortuus anno Domini millesimo quadringetesimo septuagesimo nons die Martis in Vigilia Epifaniae Domini, oriundus de Bnyn, cujus anima vitam Habrat perpetuam et requiescat in sancta pace, quia compatiens atque benginus donante Domino semper extitit.”

------------------------------------------------------------

Źródło:

Łukaszewicz Józef, „Krótki opis historyczny kościołów parochialnych, kościółków, kaplic, klasztorów, szkółek parochialnych, szpitali i innych zakładów dobroczynnych w dawnej dyecezyi poznańskiej”, T. I, str. 37, Poznań 1858.