Herbu Łodzia.
Ze starodawnej familii bogactwami, honorami, zasługami nie tylko w Polszcze lecz i w innych królestwach sławnej pochodzi. Urodzony z Mikołaja i Małgorzaty rodziców. Z powołania Boskiego poświęcony kapłan, potym kanonik Poznański, kantor Łęczycki, królestwa sekretarz. Acz od niektórych tylko kanoników obrany i to przeciwko chęciom Władysława Jagiellończyka promującego na tęż stolicę Mikołaja Lasockiego, Andrzej od Eugienijusza IV papieża potwierdzony jest a od Wincentego arcybiskupa Gnieźnieńskiego w Kaliszu konsekrowany.
Zaprawdę takiego naonczas potrzeba było biskupa Kościołowi, któryby za religiją i ojczyznę mężnie walczył. Gdy Zbąski ów od poprzednika Stanisława z Kościoła wyklęty, zuchwalszym stawszy się, siedmiu kacermistrzom sekty Hussytów z Czech do Zbąszyna sprowadzonym błędy rozsiewać pozwolił, zabolało na to gorliwego biskupa serce; posyła łagodne napomnienie, prosząc go, aby zawziętą imprezę hamującym okiełznał wędzidłem. Nic to nie pomogło: z napomnienia gorszy, zakłada Zbąski djabelską misyję, rozsyłając na około po wsiach Hussytów ku opowiadaniu prostym błędów, aby się do nich kupili. Biskup zaś, aby z samego korzenia wyrwał kąkól – radą i żołnierskiego rynsztunku przygotowaniem łączy się z Piotrem kasztelanem Gnieźnieńskim, stryjem, z Piotrem, Wojciechem swymi wnukami – dziewięćset prowadzi żołnierzy i, uderzywszy śmiało na miasto, onoż w koło otoczył, kacermistrzów Hussyckiej sekty złapanych pięciu pojmał (bo dwóch zasłonionych cieniem nocy uciekło) i onych na spalenie wśród rynku Poznańskiego oddał. [O tym pisze Długosz].
Nieoszczędzonej był szczodrobliwości ku Bogu i kościołom. On bowiem kollegijatę Panny Maryji w Poznaniu erygował. Pałac wygodnemu mieszkaniu biskupom Poznańskim, jeden w Poznaniu, drugi w Krobi wymurował. Kościoły parafijalne: w Dolsku, w Krobi, w Kozłowie, w Śmiglu, w Bninie, w mieście Borku i pod Warszawą we Zbikowie założył, postawił i należycie uposażył. Lat 40 i kilka miesięcy tej dyjecezyji żył biskupem, a w każdym roku jakoby roczną daninę, kielich srebrny, temu dawał kościołowi, którego większą szczupłość w dochodach być wiedział. Kościołowi Katedralnemu dwa szczerozłote kielichy ofiarował.
Umarł od wszystkich w żalu opłakany r. 1479. dnia 5 stycznia. Pogrzebiony w kaplicy ś. Andrzeja w grobie od siebie za życia zgotowanym.

----------------------------------------------------------------

Źródło:

X. Wawrzyniec Walkiewicz, „KATEDRA POZNAŃSKA”, str. 20-21, Cieszyn 1860.