Franciszek Morawski
POCZĄTEK 1848 ROKU.
Silna myśl wieku czynem zagrzmiała,
Wszystkie się ludy w jeden lud zbiegły,
Groźnie się kłębi Przyszłość zczerniała,
Zaryknął orkan jak świat rozległy.
Głośniej puls tętni w całej naturze,
Życie się w piersiach zmieścić nie może,
Pożar po duszach, a w tchnieniach burze,
Gdzieżeś o Boże?
Z grzmotem lecących w przepaście tronów,
Łamią się stare świata posady;
Trzęsie tą ziemią krzyk milionów,
Pała na Niebie meteor krwawy.
Zda się że zmarłe wstają mocarze,
I zdziwionemi patrzą oczyma,
I znów pod ziemię kryją swe twarze,
Na straszny widok Ludu-olbrzyma.
Kogóż to zbawiasz, karzesz w tej porze?
Oświeć nas Boże!
I z głębi burz tych, dwa wielkie glosy
Braterstwo — Zgoda, biją w Niebiosy,
I na sztandarach wściekłego boju
Jaśnieje święte słowo — Pokoju.
Wszechmocne słabem — słabe pogromem, —
Poziom górami, — góry poziomem.
O! cóż z zamętu tego wzrość może?
Ty sam wiesz Boże!
Zgubaż to, czy też odrodzin chwila,
Pijeż świat zdrowie, czy też truciznę?
Czyż się z gorszego lepsze wysila,
I czy to moją wskrzesi ojczyznę?
Czyż ten Lud ludów łzy nasze spłaci?
Czyli też w swojej szczęśliwy doli,
W braterstwie — biednych zapomni braci,
W wolności, — o tych co są w niewoli!
Czyż jego nawet jęk nasz nie zmoże?
Powiedz nam Boże!
O jeźli na te gruzy i łomy
Nieład na nieład górami padnie,
Boga zapomni proch ten znikomy,
A duma, zawiść, świat ten owładnie;
Jeźli nóż mordu ma rządzić nami
Na szał się wieczny burzyć to morze,
I my znów tylko żyć krwią i łzami...
Zabierz mie Boże!
Lecz jeźli płomień ten jest tak święty,
W Tobie szukany, z Ciebie powzięty,
Jaki nam pierwszy zajaśniał w łonie
Zastępcy Twego w nowym Syonie;
Jeźli z tej iskry bucha żar ludów, —
O! wtenczas wierzę jako w cud cudów.
I wołam, widząc co moc Twa może,
Chwała Ci Boże!
PRZYPISKI AUTORA DO "POCZĄTKU 1848 ROKU."
Miałem zamiar wszystkie ważniejsze przemiany tego odrodzenia się świata i Polski aż do zupełnego rozpogodzenia się i ustanowienia nowego porządku rzeczy, w podobnym prześpiewać rymie. Czemum tego nie dokonał? łatwo się domyślić. Trudno nucić epoki, na których zbrodnie wzdryga się serce człowieka, a których śmieszność i głupstwo do tego doszły stopnia, że w ich ciągu nie dzieje, lecz komedye tylko pisać by można, gdyby tyle łez i krwi nie kosztowały. (Przyp. aut.)
|
