|
|
Franciszek Morawski
Róża duchowa.
Z litanii do N. Panny.
Krótko nas nęci róża młodości,
A krócej jeszcze róża piękności,
Ale najkrócej, wątła i nikła,
Róża radości błyszczeć nam zwykła.
Ziemskie to kwiaty, krótko promienia,
Z prochu się rodzą i w proch się mienią.
Blask ich tak żywy, wdzięk tak uroczy,
Lecz łza je gasi lub robak toczy.
Innej, ach innej róży nam trzeba,
Z świetnością gwiazdy i z barwą Nieba;
Róży bez cierni i zawsze w kwiecie,
Jednej, jedynej na całym świecie,
Co w ciężkim życia twardego boju
Strząsa na serca rosę pokoju,
I z dziewiczego piersi swej tchnienia
Rozwonia cały okres Stworzenia!
O! tam gdzie w górę oczy me płyną
Za nocą ziemi, za gwiazd krainą,
Tam wiecznym wdziękiem i w wiecznej wiośnie
Przy samem Źródle tajemnic rośnie.
Kwiat ten prześliczny,
Kwiat ten mistyczny,
Cudowny utwór Boskiego słowa
Róża duchowa!
Ściągnijmy modłą, hymny naszemi,
Różę tę z Niebios na padół ziemi,
Wnieśmy ją w szczytnych Bazylik mury,
Stawmy na ołtarz, wzbijmy do góry.
Niech Jej tysiączne światła zabłysną,
Ziemskie się kwiaty do stóp Jej cisną,
Niech się Jej kościoł iskrzy, promieni,
Świetnością złota, blaskiem kamieni.
Niech wzniosłym Psalmem, ludy, kapłany,
Z uroczystemi zagrzmią organy,
Niech się woń wzbija! niech biją czoła!
A świat ten witaj! witaj nam woła.
Kwiecie prześliczny,
Kwiecie mistyczny,
Cudowny tworze Boskiego słowa
Różo duchowa!
Róża ta jeszcze w zawiązku była,
A już Jej gwiazda Łaski świeciła.
Żaden cień pyłku nie ćmił szkarłatu
Tajemniczego ziemi tej kwiatu,
Róży przeczystej, z wszystkich wybranej,
W samem poczęciu Niepokalanej!
Najczystszym Niebios pieszcząc promieniem
Anioł Ją swojem rozwijał tchnieniem,
A gdy już w słońcu wiosennej pory
Rozkwitła w ciszy jak kwiat pokory,
Gołąb Syonu z Niebiosów spłynął
I nad Nią śnieżne skrzydła rozwinął;
I cudem, z pod ich wydała cienia
Róża dziewica, owoc Zbawienia!
Ziemia i Niebo chwałą Jej brzmiały,
Wszystkie się pieśni w wielki hymn zlały.
Hozanna Tobie! Bądź pozdrowiona!
Hozanna Tobie, różczko Arona!
Kwiecie prześliczny,
Kwiecie mistyczny,
Cudowny tworze Boskiego Słowa
Różo duchowa!
Korzcie się, ścielcie na twarz ziemiany!
Kielich tej róży Łaską wezbrany.
Z każdego listka spływa zdrój święty,
Na grzech złamany, skruchą przygięty,
Spływa na każdą boleść w naturze,
Balsam na rany, pokój na burze;
I jak wieńczące łask tych obfitość —
Na całą ziemię — Miłość i litość!
Zbliż się więc ludny w cierpiących świecie!
Matko schorzałe przedstaw jej dziecie,
Pójdźcie po siłę zdeptane cnoty,
Użal się przed nią nędzo sieroty,
Przystąpcie wszyscy biedni, zgłodniali,
Tonący z morskiej wzywaj ją fali,
Pójdź i ty wreście, wzywaj Jej cudu,
Tak miły niegdyś sercu Jej Ludu!
Zabrzęknij przed Nią twemi kajdany,
Wyjęcz twą boleść, obnaż twe rany,
I wołaj, ciężkim zgniecion podbojem:
Zawoń nadzieją, zroś pociech zdrojem!
Kwiecie prześliczny,
Kwiecie mistyczny,
Cudowny tworze Boskiego Słowa
Różo duchowa!
|
|
|
 Dwór Drobnin
 Kościół Pawłowice
 Dwór Oporowo
 Kościół Drobnin
 Pałac Pawłowice
 Kościół Oporowo
 Pałac Garzyn
 Dwór Lubonia
 Pałac Górzno |
|
