MIELCAREK Jan (3 II 1898 – 29 VI 1989)
Ur. w Garzynie. Syn rolnika Jana i Józefy zd. Musielak. Od 1904 do 1912 r. uczęszczał do szkoły powszechnej w Garzynie. W latach 1914-16 pracował na kolei w Krzemieniewie. 15 X 1916 powołany do 58 PP armii niemieckiej w Głogowie. 10 II 1917 wysłany na front francuski nad Sommę. 10 IV 1918 podczas niemieckiej ofensywy pod St. Quentin został ciężko ranny w lewą nogę i odesłany do szpitala w Stuttgarcie. 28 XII 1918 otrzymał urlop zdrowotny i dwa później wrócił do rodzinnego domu w Garzynie. 17 I 1919 kulawy, z niewyleczoną nogą, wstąpił do kompanii L. Włodarczaka w Pawłowicach. Już 2 II 1919 w Kościanie musiał się poddać operacji tej nogi. 19 II 1919 przeniesiony do 1 kompanii kościańskiej, 22 II 1919 do 3 PSW w Poznaniu. Od 4 III 1919 w Wielkopolskiej Szkole Podoficerów Piechoty w Biedrusku k. Poznania – 2 pluton ppor. Ciążyńskiego. 10 VI 1919 ukończył kurs podoficerski, następnie od 22 VI 1919 do 20 VI 1920 pozostał w Szkole jako instruktor w 2 kompanii por. Ciążyńskiego. Awansowany kolejno na stopnie: st. szeregowca (22 VI 1919), kaprala (28 VI 1919), plutonowego (27 I 1920), sierżanta (22 VI 1920). 18 VI 1902 wraz ze Szkołą wyjechał do Zambrowa, gdzie został wcielony do 101 PP. Od 22 VI 1920 pełnił funkcję szefa 9 kompanii 101 PP. (dowódcą kompanii był ppor. Kaczmarek z Bukówca, dowódcą baonu por. Ciążyński z Gniezna). 25 VI 1920 skierowany na front do Zwiahla nad rz. Słuczą, gdzie brał udział w walkach obronnych. W VII 1920 znalazł się w okolicach Łomży, skąd w toku walk odwrotowych jego oddział wycofał się do Modlina. Podczas bitwy warszawskiej 15 VIII 1920 został ranny w lewą nogę i ewakuowany do szpitala w Poznaniu. Po wyleczeniu, 15 XI 1920 otrzymał przydział do Centralnej Szkoły Podoficerów Piechoty w Grudziądzu. 25 XI 1920 przeniesiono go do Korpusu Kadetów nr 2 w Modlinie, gdzie pełnił funkcję podoficera broni. 21 V 1921 zwolniony z wojska w stopniu st. sierżanta.
Po ślubie w 1923 r. zamieszkał w Przybini, gdzie prowadził gospodarstwo rolne. W okresie międzywojennym komendant koła weteranów w Rydzynie. Aresztowany po wkroczeniu hitlerowców, więziony w Lesznie od 20 IX do 15 XII 1939. 10 I 1941 wywłaszczony z gospodarstwa, 29 VI 1944 wraz z rodziną wysiedlony z gospodarstwa do S. Valentin w Austrii. Tam skazany za dywersję, więziony od 2 VII do 25 XI 1944. Zwolniony 19 I 1945 do Leszna. W III 1945 r. wrócił do Przybini. Po wojnie członek ZSL. Od 1975 r. mieszkał w Lesznie i tam zm. Poch. w Lesznie. Odznaczony m.in. Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Medalem Pamiątkowym Za Wojnę 1918-21 (1929). 14 V 1923 ożenił się z Martą Stelmach z Przybini. Miał dzieci: Aleksandra, Teresę i Hieronima (1938).

-------------------------------------------------
Informacja: pan Jarosław Wawrzyniak.