Belęcin do końca 1835 roku był wsią folwarczno–pańszczyźnianą. Należał do powiatu wschowskiego, obwodu rejencyjnego poznańskiego. Właścicielem ziemskim był szlachcic Karol Mieczkowski. Podlegał mu główny folwark pański, dwa mniejsze folwarki położone na polach, kuźnia, dwa gospodarstwa rolne, 18 gospodarstw włościańskich zaciężnych równej wielkości i jedno gospodarstwo zaciężne chałupnicze. Włościanie zaciężni za użytkowanie gospodarstw swoich obowiązani dotąd byli dworowi do stałej i niestałej pańszczyzny bydlęcej i ręcznej, do daniny gotówkowej i z naturaliów.
„Dominium miało obowiązek budowania i utrzymywania włościanom budynków mieszkalnych i gospodarczych, dozwalanie im wolnego zbierania drzewa na opał i wolnego pastwiska w lesie, dawanie im małej ilości piwa i zapomagania ich skutecznie podług przepisów prawa w przygodach nieszczęśliwych”.
Na postawie ustawy z dnia 8 kwietnia 1823 roku włościanie zaciężni wnieśli o nadanie sobie własności własnych posad, o podział wspólności i złożenie w całości rozrzuconych gruntów, oraz o założenie szkoły w Belęcinie. Czynności związanych z tymi sprawami dokonała Komisja Specjalna we Wschowie na polecenie Królewskie Komisji Generalnej w Poznaniu. W wyniku regulacji ziemi włościanie otrzymali na własność ziemię, budynki mieszkalne i gospodarcze wraz z inwentarzem pański, który się na każdym gospodarstwie znajdował nie wyłączając siewów ozimych.
Dziedzic zaś otrzymał w zamian od włościan niezmienną rentę z każdego gospodarstwa po 14 talarów, 28 srebrnych groszy i 8 fenygów płatnych gotówką w dwóch równych ratach rocznych na św. Wojciecha i św. Marcina.
Właściciele zrzekli się na wieczne czasy wszelkich praw i roszczeń przysługujących im z tytułu dotychczasowych powinności dworu na rzecz włościan. Odtąd włościanie zobowiązani byli płacić na rzecz państwa podatki po 1 talarze, 13 srebrnych groszy co z całej wsi wynosiło 22 talary, 28 srebrnych groszy, zaś dziedzic płacił państwu 106 talarów, 21 srebrnych groszy i 2 fenygi. Poza tem na rzecz plebanii katolickiej w Świerczynie włościanie płacili na św. Marcina daninę realna składającą się z „mesznego” wynoszącego łącznie z transportem 2 szafle żyta i 2 szafle owsa miary berlińskiej, zaś dziedzic płacił 7 szefli, 9 mac żyta i 7 szefli, 9 mac owsa oraz 3 beczki piwa. Do zbierania daniny i dostarczania jej plebanowi od włościan został zobowiązany każdorazowy sołtys. Dwór swoją daninę dostarczał sam. Każde gospodarstwo rolne posiadało 37 morgów, 7 prętów powierzchni rolnej.

Wieś należała do związku szkolnego w Drobninie. Tam też dzieci z Belęcina i Karchowa uczęszczały do szkoły. Przy regulacji gruntów na uposażenie szkoły według przepisów prawa wyznaczono 8 morgów 151 prętów roli. Z tego:

Dwór za siebie wydzielił 4 morgi 75 prętów
Na rachunek gospodarzy karchowskich 1 morga 161 prętów
Na rachunek gospodarzy Belęcina 2 morgi 95 prętów

RAZEM: 8 morgów 151 prętów

Z ogólnego areału wyznaczono na plac zabudowy 30 prętów na szkółkę drzew owocowych 45 prętów z zaznaczeniem, że „każdoczasowy nauczyciel jest zobowiązany 45 prętów z gruntu przeznaczyć na szkółkę drzew owocowych i tylko na ten cel używać”.
Szkoła została pobudowana w latach 1836 – 1885. Dokładnej daty nie można ustalić ze względu na brak wszelkiej dokumentacji, bowiem ta została przez Niemców podczas ostatniej wojny światowej zniszczona. Budynek szkolny posiadał jedną izbę lekcyjną, 3 pokoje, kuchnię i korytarz. Zewnętrzny mur stanowią kamienie, a wewnętrzny długość cegły, grubość – 70 cm, wysokość zewnętrzna muru 3 m. Dach pokryto dachówką.

W roku 1885 w Belęcinie dokonano częściowej parcelacji majątku ziemskiego. W wyniku jej przeprowadzenia nastąpił podział wsi na Belęcin Stary i Belęcin Nowy. Belęcin Stary położony był po obu stronach drogi na długości 700 m. Belęcin Nowy natomiast rozrzucony został na przestrzeni 12 km, przy 33 gospodarstwach rolnych, oddalonych od siebie po 300 – 800 m, rozłożonych po 5 drogach polnych. Ziemię z parcelacji majątku kupili rolnicy niemieccy. Po zakończeniu pierwszej wojny światowej część ich opuściła Belęcin Nowy i wyprowadziła się do Niemiec, zaś gospodarstwa rolne drogą zamiany objęli Polacy. W tym samym czasie kiedy parcelowano majątek Belęcinie, droga parcelacji ziemi powstała wieś Hersztupowo z Wygodą. Pod budowę szkoły wydzielono z gruntów majątku ziemskiego 1, 80 ha ziemi dla dzieci z Hersztupowa, Wygody i Brylewa. Ziemię darował dziedzic Brylewa Ponikiewski. Do czasu wybudowania szkoły dzieci z tychże wiosek przeznaczono do obwodu szkolnego w Belęcinie.
Ziemię również oddano pod zagospodarowanie szkole Belęcin. Ponieważ jednak dotychczasowy budynek szkolny w Belęcinie nie mógł z powodu jednej izby lekcyjnej pomieścić dzieci z Belęcina Starego, Belęcina Nowego, Karchowa, Hersztupowa, Wygody i Brylewa 54 rolników Belęcina Nowego i Belęcina Starego zaciągnęli w roku 1893 długoterminowy kredyt państwowy na sumę 6 800 marek na 3 i 2/3% procent w skali rocznej i dobudowali dwie klasy przy istniejącym budynku szkolnym w Belęcinie Starym, zaś byłą klasę przerobiono na mieszkanie dla drugiego nauczyciela. Kredyt płatny był w dwóch ratach rocznych począwszy od roku 1899 – 1928.
Niemcy, nie chcąc nadal posyłać swe dzieci do szkoły razem z dziećmi polskimi w 1887 roku zakupili 3, 97 ha ziemi z majątku ziemskiego i wybudowali dla dzieci niemieckich szkołę na terenie Belęcina Nowego. Ze względu jednak na ubytek ewangelickich dzieci niemieckich 23 lutego 1928 roku szkoła ta została przekształcona na szkołę katolicką i przyłączona do katolickiej szkoły w Belęcinie Starym. Dzieci niemieckie dotąd uczęszczały do szkoły ewangelickiej niemieckiej w Krzemieniewie.

W roku 1939 w październiku przybył do Belęcina Nowego Niemiec Otto Gründemann rodem z Berlina. Objął on kierownictwo szkoły tutejszej i uczył tylko dzieci niemieckie. Dzieci polskie uczyła natomiast córka miejscowego rolnika niemieckiego sąsiadującego ze szkoła Gertruda Engel posiadająca wykształcenie czterech klas szkoły powszechnej oddziału niemieckiego w Krzemieniewie. Dzieci polskie uczono tylko kilka godzin dziennie. Nauka odbywała się nieregularnie. Używano dzieci polskie przede wszystkim do sezonowych prac rolnych, ogrodniczych, różnych posług osobistych. Wymieniona znana była z bezwzględnej surowości, szczególnie w zakresie stosowania kar cielesnych za żmudy szkolne. Od maja 1944 roku dzieci polskie przestały uczęszczać do szkoły, a we wrześniu ten sam los podzieliły dzieci niemieckie, gdyż kierownika szkoły władze niemieckie powołały do prac fortyfikacyjnych na froncie wschodnim tzw. „Einsatz”. 26 stycznia 1945 roku ostatni żołnierze niemieccy opuścili Belęcin Nowy. Dzień ten był dniem wyzwolenia przez Armię Radziecką tutejszych terenów.

W wyniku działań wrogich Niemcom w okresie okupacji Niemcy pozbawili życia 5 obywateli polskich z Belęcina Nowego, 7 – z Belęcina Starego, 2 – z Wygody, 1 – z Karchowa.
W szkole nie została żadna dokumentacja, ani z lat dawnych ani z okresu okupacji niemieckiej. W myśl zarządzenia Kierownika Resortu Odszkodowań Wojennych z dn. 21. IX. 1944 roku szkody wyrządzone szkole wyliczono na 3 000, 00 zł przedwojennych. Kilkaset tomów biblioteki szkolnej wraz z dokumentacją szkoły Otto Gründemann ówczesny kierownik szkoły z okresu wojny przekazał na makulaturę.
Pierwsze zajęcia szkolne rozpoczęły się po wyzwoleniu w wolnej Polsce 20 lutego 1945 roku, przy jednym nauczycielu trzech lasach i 125 dzieciach.

Wykaz nauczycieli w szkole od wyzwolenia: