Urodził się 8 kwietnia 1874 r. w Mieszkowie k. Jarocina. Służbę wojskową, podczas której ukończył kurs aspirantów oficerskich, odbył w latach 1898 - 1899. W 1904 r. został podporucznikiem, a w 1913 r. awansowano go do stopnia porucznika. Po zmobilizowaniu w 1914 r. objął dowództwo kompanii, a po awansie na stopień kapitana - dowództwo batalionu 46 pp Obrony Krajowej.

W listopadzie 1918 r. Stanisław Taczak włączył się aktywnie w organizację Wojska Polskiego. 5.I.1918 r. formalnie podporządkowano jemu (awansowanemu już do stopnia majora) oddziały polskie w całym zaborze pruskim. Według zasad przyjętych przez Dowództwo Główne, tworzące się wojska powstańcze składały się:
- z oddziałów ochotników, przede wszystkim mających za sobą służbę wojskową, w wieku od 19 do 40 lat,
- ze Straży Ludowej, składającej się z ochotników, którzy dotąd w wojsku nie służyli, jak i z wysłużonych żołnierzy w wieku powyżej 30 lat, z żandarmerii, ochotników, przede wszystkim z byłych żołnierzy i żandarmów.

Zgodnie z rozkazem Dowództwa Głównego, każdy oficer i szeregowy należący do wojsk powstańczych winien był posiadać znormalizowaną legitymację i założyć odznaki: orzełka, kokardę biało-czerwoną, biało-czerwone naszywki na kołnierzach.

Dziewiętnaście dni pracy Sztabu Dowództwa Głównego, od 28 grudnia 1918 r. do 15 stycznia 1919 r., przypadło na najważniejszy okres w przebiegu powstania w Wielkopolsce. Efekty działalności pierwszego głównodowodzącego przeszły wszelkie oczekiwania. Od końca pierwszej dekady stycznia majorowi Taczakowi udało się skutecznie utworzyć silny front przeciwniemiecki, umożliwiający rozwinięcie działań zaczepnych własnymi siłami. Major Stanisław Taczak przekazał 15.I.1919 r. zorganizowany sztab Dowództwa Głównego generałowi J. Dowbor-Muśnickiemu.

Stanisław Taczak, awansowany został do stopnia generała brygady, gdzie pełnił służbę zawodową w wojsku do 1930 r. Po raz drugi chwycił za broń jako ochotnik-emeryt 1 września 1939 r., zgłaszając się do szeregów Armii "Poznań". Po kapitulacji całą okupację przeżył w niemieckich obozach oficerskich. Po wyzwoleniu wstąpił do szeregów Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Do kraju powrócił w 1946 r. osiedlając się w Malborku, gdzie zmarł w 1960 r. W 1988 r. prochy generała Taczaka sprowadzono do Poznania i złożono na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan.

____________________________________________
W oryginalnym opracowaniu powyższy biogram
zamieszczony jest w tekście na stronie 2.