Miejscowość wzmiankowana po raz pierwszy w 1258 roku. W 1400 Bawor Wyskota (z Drobnina, Krzemieniewa, Łęki Wielkiej) posiada Wierzchucino i Garzyn. W 1421 roku Dobrogost z Prusimia sprzedaje Przybysławowi z Gryżyny (i Brenna), stolnikowi poznańskiemu między innymi Garzyn.
W latach 1439-1440 Maciej Borek Osiecki po stryju Przybysławie otrzymał między innymi Garzyn, w 1462 roku nastąpił podział dóbr Borków. Garzyn wchodził w skład dóbr Gostyń Borków Gostyńskich do 1677 roku, później Opalińskich. W końcu XVIII wieku tworzył wraz z Drobninem jedną majętność. Wydzielony w końcu 1842 roku jako osobne dobro (w skład którego wchodził folwark Węgorzewo), którego właścicielką była Aleksandra Chłapowska z domu Szczerska. W 1869 roku właścicielem został Józef Szołdrski, następnie w 1876 roku Zygmunt Szołdrski, od którego majętność nabyła Maria Rychłowska. W 1878 roku dobra zakupił Eduard Müller z Górzna, w 1902 roku właściciel Kurt Müller włączył Garzyn do majętności Górzno. W 1913 roku w składzie majątku Garzyn znajdowały się dobra Bojanice i folwark Frankowo.
W 1530 roku folwark mierzył 3 1/2 łanu; w 1563 roku pobór z 6 1/2 łanu i od 2 komorników; w 1581 roku pobór z 5 łanów i 1 łanu sołeckiego, i od 2 komorników. W 1842 roku we wsi był folwark pański, karczma pańska i posada owczarska oraz 19 gospodarstw włościańskich i 14 chałupniczych małych. W 1881 roku w pańskiej części wsi było 9 domów i 166 mieszkańców, powierzchnia majętności wynosiła 595,79 ha, w tym 541 ha roli, prowadzony był chów bydła mięsnego. W 1913 roku w majątku były 44 konie, 220 sztuk bydła, 600 owiec i 160 świń. W 1926 roku powierzchnia wraz z folwarkiem Frankowo wynosiła 725 ha, w tym 696 ha roli.

ZAŁOŻENIE PAŁACOWE znajduje się w zachodniej części wsi, po północnej stronie drogi Leszno-Gostyń.

ZESPÓŁ REZYDENCJONALNY - pałac park - stanowi wschodnią część założenia. Obecny pałac nie był główną siedzibą właściciela.

PAŁAC - dokładna data jego budowy nie jest znana, być może nastąpiło to w latach 80-tych lub 90-tych XIX wieku, kiedy właścicielem został Eduard Müller. Skierowany na południe, murowany z cegły, detal architektoniczny tynkowy, nawiązujący do stylu renesansu północnoniemieckiego. Dwukondygnacyjny, podpiwniczony, z dwupiętrowym ryzalitem środkowym w elewacji południowej i czterkondygnacyjną wieżą w narożniku południowo-wschodnim, kryty dachem płaskim zasłoniętym tralkową attyką. Wnętrza w układzie dwu- i trzytraktowym, na osi sień. Elewacja południowa siedmioosiowa, ryzalit środkowy z trzema półkolistymi arkadami w pierwszej i drugiej kondygnacji i czterema osiami okiennymi w trzeciej. Wejście w elewacji południowej poprzedzone tarasem. Otwory okienne w partiach bocznych elewacji południowej zestawione, w pierwszej kondygnacji zamknięte półkoliście, w drugiej prostokątne. Naroża ryzalitu oraz narożniki całego budynku wieży opięte rodzajem rustykowania tynkowego. Elewacja północna czteroosiowa z dwuosiowym ryzalitem. Elewacja zachodnia siedmioosiowa, ze zryzalitowaną częścią północną. elewacja wschodnia czteroosiowa. Obramienia okien tynkowe, z klińcami w pierwszej kondygnacji i nadokiennikami w drugiej i trzeciej. Elewację obiega prosty gzyms międzykondygnacyjny oraz profilowany gzyms wieńczący z krokszynami.

PARK krajobrazowy, o powierzchni około 1,8 ha, z 2 połowy XIX wieku. Pałac, usytuowany w zachodniej części parku, poprzedzony łukowatym podjazdem. Wśród starych drzew: dęby, lipy, klony.

Opis zaczerpnięty z: MAJĄTKI WIELKOPOLSKIE Tom IV, POWIAT LESZCZYŃSKI - Magdalena Jarzewicz