Po wyzwoleniu lekcje w tutejszej szkole rozpoczęły się 19 marca 1945 roku. W pierwszych dniach nauki zapisanych zostało 119 uczniów z roczników 1931-1937, z których utworzono trzy klasy. Na początku pracowało z nimi tylko 2 nauczycieli: Franciszka Boruczkowska oraz Bronisław Andrzejewski.
Warunki pracy w tutejszej szkole były w tym czasie bardzo trudne, ze względu na skutki jakie pozostawiła po sobie wojna. Praktycznie jedyną rzeczą jaka pozostała po latach okupacji w stanie nadającym się do użytku, były zabudowania szkolne. Reszta, to znaczy biblioteka, pomoce naukowe, ławki, krzesła i wiele innych rzeczy zostało pod koniec wojny zniszczonych. Nie ocalało też szkolne archiwum, które mogłoby według okupanta świadczyć o jej polskim charakterze w latach międzywojennym. Dla historyka ważne jest jednak to, że zachowała się w doskonałym stanie kronika tutejszej szkoły, zaprowadzona 20 grudnia 1892 roku. Jest ona bezcennym źródłem wielu unikatowych informacji na temat samej szkoły, jak również mieszkańców Krzemieniewa.
Problemy o których wspomniano wyżej zostały bardzo szybko rozwiązane. Było to możliwe głównie dzięki wielkiemu zaangażowaniu miejscowego środowiska.
W myśl zarządzenia Inspektoratu Szkolnego w Lesznie, od dnia 1 września1945 roku w skład obwodu szkolnego w Krzemieniewie wchodzić miały: Krzemieniewo, Drobnin, Zbytki, Brylewo, Bielawy i Mierzejewo. Tutejsza szkoła w myśl tego samego pisma miała być placówką zbiorczą i pełną, o 4 etatach nauczycielskich. Były to decyzje dla miejscowej szkoły daleko idące, ponieważ podporządkowywały jej w sensie organizacyjnym placówkę z Drobnina. Szkoły te rywalizowały ze sobą od roku 1924. Oczywiście nie były to działania obopólnie złośliwe i szkodliwe dla procesu nauczania. Wynikały bardziej z konkurowania na niwie kultury oraz odbioru wyników pracy dydaktycznej i wychowawczej przez społeczeństwo. Tak zorganizowana nauka odbywać się miała w dwóch salach w Krzemieniewie i w dwóch w Drobninie.
W związku ze wzrostem liczby dzieci pobierających naukę (217 w roku szkolnym 1945/46), zatrudniono dodatkowo Czesława Szpurkę oraz Walerię Maćkowiak.
Po wyzwoleniu, przynajmniej w początkowym okresie działania szkoły, nastąpił powrót do metod pracy stosowanych w okresie przedwojennym, polegających na ścisłej współpracy z rodzicami. 16 grudnia 1945 roku wybrany został tzw. Komitet Rodzicielski w skład którego weszli: Więckowiak Józef, Andrzejewski Roman, Jakubczak Walenty, Piskorz Ludwik, Dudkowiak Franciszek (wszyscy z Krzemieniewa) oraz Chwaliszewski Antoni i Kędzia Jan z Drobnina. W składzie tym znaleźli się również Pazoła Roman ze Zbytek, Kaźmierski Franciszek z Brylewa i Łukaszewski Franciszek z Bielaw. Komitet ten nie miał już, co się okazało w praktyce, tak wielkiego wpływu na losy szkoły. Okazało się bowiem, że jej funkcjonowanie zależne jest głównie od władz państwowych i miejscowych czynników politycznych.
W tych zupełnie nowych warunkach społecznych i politycznych, w latach 1945-1948, podejmowane były działania próbujące pogodzić dwie różne postawy światopoglądowe. Przykładem takich właśnie działań mogą być obchody 1 maja z roku 1946 i 1947, kiedy po zakończeniu pochodu jego uczestnicy udali się na nabożeństwo do kościoła parafialnego w Drobninie. Na terenie szkoły w dalszym ciągu organizowano spotkania z okazji świąt Bożego Narodzenia. Świętowano również uroczyście dzień 3 Maja. Taki właśnie charakter pracy wychowawczej nadawał tutejszej placówce jej jeszcze przedwojenny kierownik, Stefan Boruczkowski. Wrócił on na to stanowisko z dniem 23 kwietnia 1946 roku.
Z dostępnych źródeł wynika jednak, że wraz z umacnianiem się nowej władzy zmieniało się też jej nastawienie do roli jaką ma spełniać szkoła w procesie wychowawczym. Taka sytuacja dała się również zaobserwować w szkole krzemieniewskiej. Potwierdza to udział tzw. czynników politycznych w różnych uroczystościach szkolnych, np. rozpoczęcia i zakończenia roku szkolnego.
Elementem pracy wychowawczej w tutejszej szkole był także udział uczniów w różnych zbiórkach finansowych. 2 maja 1946 roku zebrali oni na czytelnie i biblioteki publiczne aż 6487 zł. Na odbudowę kraju, zdołali zebrać 14 maja tego samego roku kwotę 2500 zł. Stałym funduszem, na które przekazywano pieniądze był Fundusz Odbudowy Warszawy. Przekazano tam 6 listopada 1946 roku kwotę 1335 zł, a 9 października 1947 roku kwotę 2868 zł. W tego typu działaniach nie zapominano także o potrzebach szkoły. Pieniądze zbierane przez uczniów przeznaczano na zakup pomocy naukowych. Na ten właśnie cel 2 maja 1947 roku zebrano 5400 zł i 6700 zł dnia 3 maja 1947 roku. Środki te zdobywano na różne sposoby. Najczęściej jednak praktykowano ich zbieranie przy okazji organizowanych przez szkołę imprez środowiskowych.
Głównym zadaniem szkoły pozostała jednak dydaktyka. Tak pojęta praca wykonywana była nie tylko w stosunku do dzieci zobowiązanych do realizacji obowiązku szkolnego lecz także wśród dorosłych. Na przełomie 1949/50 roku miejscowi nauczyciele zaangażowali się w akcję likwidowania analfabetyzmu.
Losy tej szkoły, jako samodzielnej placówki, nie trwały jednak długo. 17 lipca 1950 roku decyzją Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu, szkoła w Krzemieniewie podporządkowana została organizacyjnie Szkole Podstawowej w Drobninie. Duży wpływ na to, miała także postawa miejscowych władz gminnych z ówczesnym wójtem Maćkowiakiem na czele. Ostatnim kierownikiem tej szkoły był Stefan Boruczkowski.
Nie oznacza to jednak, że w samym budynku nic się już nie działo. W dalszym ciągu służył on celom dydaktycznym, ponieważ ze względu na braki lokalowe w szkole drobnińskiej zdecydowano się ulokować tutaj klasy młodsze. Umieszczono też w nim miejscowe przedszkole. Po wybudowaniu nowej szkoły w Drobninie i oddaniu jej do użytku w roku 1986, w dawnej szkole krzemieniewskiej urządzono mieszkania nauczycielskie.

Na podstawie: "Monografia szkół w Drobninie i Krzemieniewie" E. J. Kownaccy, Drobnin1998