Pierwsza informacja o Drzewcach pochodzi z 1399 r. Początkowo miejscowość ta stanowiła własność szlacheckiej rodziny Drzewieckich. Już w 1527 r. wzmiankowany jest w Drzewcach dwór na kopcu, okolony rowem, z folwarkiem i ogrodem warzywnym. W końcu XVI wieku Drzewce należały już do rodziny Drzewieckich, Krzyckich i Moraczewskich. Na pocz. XIX wieku w posiadaniu Wawrzyńca Rogalińskiego, który sprzedał majątek ok. 1805 r. W 1828 r. jako właścicielka występuje Ewa Zbijewska z Nieżychowskich, która następnie przekazała Drzewce młdszej córce Mycielskiej. Ok. 1840 r. dobra znajdowały się w rękach Kunegundy Mycielskiej (wcześniej, bo już od 1828 r. właścicielki również Mierzejewa). Około połowy XIX wieku majątek Drzewce jako posag Józefy Mycielskiej przeszedł w ręce Marcelego Żółtowskiego z Czacza (podobnie jak Mierzejewo w 1844 r.). W 1869 r. przejął go Alfred Żółtowski, a w 1877 r. jako właściciele wymieniani małoletni Jerzy i Jan Żółtowcy, w imieniu których zarządzała majątkiem ich matka Zofia Żółtowska z Krasickich. W 1888 r. po dojściu do pełnoletności samodzielnym dziedzicem dóbr został Jan, a od 1927 r. Michał Żółtowski. W skład dominium wchodziły Drzewce i folwark Czarkowo (w 1881 r. jeszcze jako folwark, w 1884 r. już jako dobra stanowiące z Drzewcami i leśniczówką Wymysłowo jeden okręg dworski). Od początku XX wieku Drzewce wydzierżawione były Hugonowi Hertle a następnie Feliksowi Hertle.

Założenie dworskie w Drzewcach usytuowane zostało w zachodniej części wsi, przy rozwidleniu dróg z Ponieca do Gostynia i do Rokosowa, i składa się z zespołu rezydencjalnego oraz folwarku. Zespół rezydencjalny zajmuje północną część założenia, a w skład jego wchodzi obecnie dwór (w dobrym stanie, zamieszkały), piętrowa oficyna i park; niegdyś jeszcze neogotycka kaplica z ok. połowy XIX wieku, której fasada była ozdobiona wieżyczkami i flankowaniem - rozebrana po 1945 r. (pozostały tylko fragmenty ruin).

DWÓR murowany (na zdjęciu stan w sierpniu 2006 r.), parterowy na planie prostokąta z około 1860 r. wzniesiony dla ówczesnych właścicieli z rodziny Żółtowskich, usytuowany w miejscu starszego dworu. Po tym wcześniejszym budynku, w którym za czasów Mycielskich w 1831 roku gościł Adam Mickiewicz, pozostały jedynie kolebkowo sklepione piwnice. Prawdopodobnie w 4 ćw. XIX wieku dwór został rozbudowany o niższe wieloboczne dobudówki przy ścianach szczytowych. Budynek nakryty jest dachem naczółkowym i fasadą zwrócony w kierunku zachodnim. Od frontu facjata i ganek wsparty na czterech żeliwnych kolumnach. Nad oknami i wejściem znajdują się tynkowe palmety.

PARK krajobrazowy z 1 poł. XIX wieku o powierzchni kilku hektarów (6,05 ha wg opracowania „Majątki wielkopolskie...”; 3,3 ha wg „Katalogu zabytków...”) o nieregularnym zarysie, pierwotnie większy od strony wschodniej, z kilkoma stawami (obecnie tylko jeden w centrum). W południowo-zachodniej części ogród z pozostałościami domku ogrodnika, z własnym ogrodzeniem murowanym i bramą od strony północnej z półkoliście zamkniętym przelotem. W północnej partii parku duży ogród. Jeszcze w końcu XIX w. na północ od dworu znajdował się budynek na rzucie litery „L” – być może oficyna starego dworu, a nieco dalej kaplica. Wśród pięknego drzewostanu (m.in. jesiony) zachowane stare okazy lipy, klonu pospolitego i grabów oraz dębu szypułkowego.

Źródła:
Jolanta Goszczyńska (oprac. i red.): „Majątki wielkopolskie – tom I – Powiat Gostyński”, Szreniawa 1997 (wydawnictwo Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie)

Teresa Ruszczyńska i Aniela Sławska (red.): „Katalog zabytków sztuki w Polsce – tom V - powiat gostyński”, Warszawa 1960