Marca 28 2024 10:49:42
Nawigacja
· Strona główna
· FAQ
· Kontakt
· Galeria zdjęć
· Szukaj
NASZA HISTORIA
· Symbole gminy
· Miejscowości
· Sławne rody
· Szkoły
· Biogramy
· Powstańcy Wielkopolscy
· II wojna światowa
· Kroniki
· Kościoły
· Cmentarze
· Dwory i pałace
· Utwory literackie
· Źródła historyczne
· Z prasy
· Opracowania
· Dla genealogów
· Czas, czy ludzie?
· Nadesłane
· Z domowego albumu
· Ciekawostki
· Kalendarium
· Słowniczek
ZAJRZYJ NA


Na wieść o śmierci Dąbrowskiego.

Franciszek Morawski
Na wieść o śmierci Dąbrowskiego.
(improwizowane na wieczorze u Niemcewicza)

Niechce się los zaciekły z tą ziemią rozłączyć,
Po łzach jeszcze nie oschłych każe nowe sączyć.
Grot po grocie z szybkością piorunu wymierza,
Jeszcze pierwszy tkwi w sercu, już drugim uderza.
Przebóg! jeszcze te smutne nie wybrzmiały głosy
Co za cieniem Józefa* darły się w Niebiosy
Już żal goni za żalem, i jęk ściga jęki,
I dwóch dzwonów pogrzebnych mieszają się dźwięki!
Płakał Polak nad dawnem ojców swych siedliskiem.
Gdy gmach wielki potrójnem rozpadł się zwaliskiem,
Tysiączne w gruzach jego spoczywały męże,
Szerzył się dziki powój, rdza żarła oręże;
Ale sterczały jeszcze te słupy wspaniałe
Które wspierały jego potęgę i chwałę;
Stały jeszcze te drogie potomkom ostatki,
Jakby z grobu przeszłości wychodzące świadki,
Jak przestrogi dla wnuków, dawnych cnót pomniki,
Jednej chwały i czasu i klęsk rówienniki.
Ale i one padły! — nicże już, o Boże!
Z tej starej naszej Polski ostać się nie może?
Wszystkoż groby pochłoną? a to co zostaje
Przekształci się na obce prawa i zwyczaje?
I ja uczeń tych mężów, ja czciciel ich cnoty,
Mam dożyć nie jednego z mych ziomków sromoty?
Jak się do sprośnych pochlebstw uniży ta głowa,
Którą niegdyś wznosiła duma narodowa?
Sam rycerz nawet legnie swym męztwem skalany
Gdy jak niegdyś za wolność, umrze za kajdany!
Muzo polska! pieniami wsławiona smętnemi,
Ty coś w wolnej, dalekiej Waszyngtonów ziemi,
Przez usta Niemcewicza przemawiała z jękiem,
Wzruszała ją twym losem, zadziwiała dźwiękiem,
Ozwij się, wielką Chrobrych przypomnij spuściznę,
W sercach ludu przynajmniej uratuj ojczyznę,
Pójdź do grobu Zmarłego i wskaż tej młodzieży,
Wzór jak nigdy rozpaczać, jak działać należy.
Czternaście lat ojczystych dziejów niedostawa:
Któż zapełnił tę przerwę — Dąbrowskiego Sława!

-------------------------------------
*/ Księcia Józefa Poniatowskiego.
-------------------------------------

Biogram generała Dąbrowskiego i akt jego zgonu


WARTO ZOBACZYĆ
Dwór Drobnin

Kościół Pawłowice

Dwór Oporowo

Kościół Drobnin

Pałac Pawłowice

Kościół Oporowo

Pałac Garzyn

Dwór Lubonia

Pałac Górzno
Wygenerowano w sekund: 0.00 6,171,989 Unikalnych wizyt