Już za czasów niemieckich sieć kościołów rzymsko-katolickich w Wielkopolsce nie wystarczała dla potrzeb ludności. Po wojnie okazał się katastrofalny brak kościołów i duszpasterzy. Na miejsce Niemców-ewangelików przybywali Polacy-katolicy. Liczne wsie były oddalone od kościołów parafialnych o więcej niż 10 kilometrów. Parafianie, przebywszy 2 godziny drogi, stali niewygodnie, w nieprawdopodobnie silnym ścisku, ażeby po ukończonym nabożeństwie przez dalsze 2 godziny powracać do domu. Dzieci szkolne w dniach nauki przygotowania do Sakramentów świętych chodziły wczesnym rankiem 2 km do szkoły, a z szkoły w południe, zamiast obiadu, odbywały 10 km drogi do kościoła, skąd wracały zgłodniałe do domu wieczorem. Z takich wiosek oddalonych od poszczególnych kościołów utworzono nową parafię drobnińską w Archidiecezji Poznańskiej.
Wielką, ba największą zasługę w powstaniu nowej parafii i nowego pięknego kościoła ma niewątpliwie rodzina pp. Ponikiewskich, dziedziców majętności Drobnin. Im szczególniejsze należy się uznanie i podziękowanie.
Już w r. 1923 odbywały się raz na miesiąc nabożeństwa w oficynie dworskiej Drobnina. Cała okolica miała wówczas możność przystępowania do Sakramentów świętych.
Wobec licznego udziału w tych nabożeństwach, zdecydowano się w r. 1927 na wybudowanie publicznej kaplicy przy szkole. Teraz już regularnie w wszystkie niedziele i święta zapraszano księży z okolicznych parafii. Kilka lat później Kuria Arcybiskupia przyznała kaplicy własnego księdza kapelana. Utrzymanie znalazł we dworze, tak, że nabożeństwa odbywały się już co dzień, a w niedzielę i święta kaplicę wypełniały tłumy wiernych. Ich udział powiększał się tak bardzo, że od sześciu lat w wszystkie święta odprawiać trzeba było po dwie msze św.
Dnia 1.01.1934 została utworzona osobna parafia mimo, że jeszcze nie było ani kościoła i dotacji dla proboszcza, ani cmentarza, ani plebanii i budynków proboszczowskich. To wszystko trzeba było stworzyć.
Ziemia pod cmentarz, kościół i dla dotacji proboszcza znalazła się dzięki wspaniałomyślności miejscowego dziedzica W.P. Ponikiewskiego. Poprzednio już ksiądz kapelan Porankiewicz zapoczątkował zbieranie składek, za które zakupiono materiał na budowę kościoła. Jego następca, ks. Eryk Szymkowiak, pierwszy proboszcz drobniński, przystąpił do prac przygotowawczych dla postawienia kościoła. Plan kościoła zaprojektował inżynier Franciszek Morawski z Warszawy-Żolibórz, a wykonania budowli podjął się budowniczy Peisert z Gostynia. Po całorocznych przygotowaniach i pilnym zbieraniu składek wśród parafian, w zimie 1934-1935 zwieziono 300000 cegły, całe drzewo, kamienie, piasek i inny materiał, i w maju przystąpiono do budowy. W r. 1935 budowę doprowadzono pod dach, a w bieżącym roku dokonano żmudnej pracy wykończenia wewnętrznego. 18.10.1936 będzie dniem konsekracji kościoła. Dokona jej osobiście ks. Kardynał Prymas Hlond, by w ten sposób uczcić powstanie nowej placówki i wielkie serce ofiarodawców. Ozdobą kościoła pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusa będą rzeźby, zwłaszcza rzeźba Chrystusa, tronującego nad wielkim ołtarzem z aureolą złotą i promieniami złotymi, które od ran przeświętych rąk Chrystusa, od Najświętszego Serca Jego, spływają na ołtarz i Przenajświętszy Przybytek Boży. Chrystus wznosi ręce błogosławiąc ludowi. Dzieło to stworzył artysta-rzeźbiarz Józef Szczepaniec. A drugie dzieło wykonane w warsztatach św. Wojciecha w Poznaniu, podług projektu artysty Wasiewicza – to Chrystus zawieszony na krzyżu na frontonie kościoła. Rzeźba ta, 4.80 m wysoka, dotąd jeszcze nie umocniona, będzie widoczna z daleka, utrwalając nam w pamięci mękę i śmierć Chrystusa. Ramy okienne w kościele o barwnych szybach złotych i niebieskich, świeczniki i zacheuszki wykuł miejscowy kowal Woźniak z Drobnina.