Powstańczy biogram męża Aleksandry Morawskiej z Oporowa
(prawnuczki „referendarzostwa” z Oporowa - Pauliny z hr. Łubieńskich i Józefa Morawskich)
Wycinek z „Albumu Pamiątkowego Powstańców Ziem Zachodnich R.P.”
(Nr 2, Poznań 1938 – str. 38)
_____________________________________
Tradycje wojskowe rodziny Bukowieckich
[...] Bukowieccy należeli do średniozamożnej szlachty. Członkowie rodziny nie piastowali ważnych urzędów. Dla wielu z nich szansą życiową była służba wojskowa, toteż brali udział w licznych wojnach i konfliktach zbrojnych. Silnie zakorzenione w rodzinie tradycje patriotyczne sprawiały, że jej przedstawiciele walczyli w powstaniach narodowych (konfederacja barska, powstanie kościuszkowskie, Wiosna Ludów, powstanie wielkopolskie, powstanie warszawskie). Tradycje militarne w rodzinie przechodziły z pokolenia na pokolenie. Ich widocznym dowodem było rodzinne muzeum uzbrojenia i pamiątek wojennych umieszczone w ostatniej siedzibie rodu – Cichowie. Zdecydowana większość zebranych militariów została zrabowana podczas II wojny światowej, zresztą jak i pozostały majątek, łącznie z XVIII-wieczną kroniką rodziny. W ten sposób utracono ważne źródła, które nie były wykorzystane do celów naukowych. Resztki tej kolekcji posiada senior rodziny – Leon Bukowiecki (znany krytyk filmowy) [zmarł w 2005 r. – przyp. LD].
Zbrojownia Bukowieckich w dworze w Cichowie (ok. 1930)
[...] Z pewnością w niektórych przypadkach przyczyn podejmowania służby w wojsku można upatrywać w sytuacji ekonomicznej rodziny, która miała relatywnie niewielki majątek, nie mogący zapewnić utrzymania wszystkim. Jak się jednak wydaje, w większości kariery te nie były celem samym w sobie, ale jedynie środkiem do celu, jakim był udział w obronie zagrożonego kraju. Widać to choćby na przykładzie Wacława (1639–1677) i jego kuzyna Mikołaja (ok. 1640–1648), którzy wzięli udział w walce ze Szwedami pomimo niewątpliwych sympatii do przeciwnika ze względów religijnych. Podobnie było z majorem Augustem Samuelem (1781–1856), który mając siedemnaście lat podjął służbę w wojsku pruskim, by porzucić ją po sześciu latach, a następnie wstąpić do wojska Księstwa Warszawskiego. Elementy pobudek patriotycznych służby wojskowej objawiły się najpełniej w następnych – XIX- i XX-wiecznych pokoleniach rodziny. Syn majora Augusta Leon (1831 – ok. 1890) był powstańcem z 1848 r., a wnuk Mieczysław (1869–1931) [patrz wycinek na wstępie – przyp. LD] – generałem w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Żona tego ostatniego Aleksandra z Dzierżykraj-Morawskich (1890–1940) brała udział w powstaniu wielkopolskim, co w wiele lat później przypłaciła śmiercią z rąk gestapo. Z sześciorga dzieci Mieczysława i Aleksandry troje było żołnierzami: odznaczony Virtuti Militari syn Ignacy (1912–1939) poległ w kampanii wrześniowej, córka Jadwiga (1919–1993) była żołnierzem AK i brała udział w powstaniu warszawskim, a najmłodszy ich syn Julian (ur. 1928) był po wojnie podoficerem zawodowym LWP.
Uproszczona tablica genealogiczna rodziny Bukowieckich
(dotyczy tylko osób opisanych w artykule D.A.Rymara)
_____________________
Źródło:
Dariusz Aleksander Rymar, artykuł „Kariery wojskowe szlachty pogranicza wielkopolsko-lubuskiego na przykładzie rodziny Bukowieckich herbu Drogosław z powiatu międzyrzeckiego (XIV – pocz. XIX wieku)”, ROCZNIK LUBUSKI – TOM XXVI Cz. 2 – „Szlachta pogranicza śląsko-wielkopolsko-lubuskiego (XVI-XVIII wiek)” pod red. Kazimierza Bartkiewicza, Lubuskie Towarzystwo Naukowe, Zielona Góra 2000
- tekst [skrót LD] i zdjęcie:_ - str. 149-166,
- tablica genealogiczna rodu: - str.167.
________________________
Dla www.krzemieniewo.net
wybrał: Leonard Dwornik
|
