27. Tadeusz Wincenty Braunek urodził się 11 lutego 1835 r. w Oczkowicach [wtedy powiat Krobia], jako pierwsze dziecko Józefa Tadeusza. Podczas jego chrztu w kościele w Nieparcie świadkiem [chrzestnym] był niejaki Florian (lat 23). 23 listopada 1859 r. ożenił się z Władysławą Agnieszką Kliszewską, urodzoną 19 stycznia 1838 r. w Zielnikach koło Środy Wlkp., córką Karola i Emilii z Dębeckich (von Dambecki).

Tadeusz Wincenty uczęszczał do gimnazjum w Poznaniu. 4 marca 1854 r. otrzymał od królewskiej komisji departamentu zaświadczenie, że jako ochotnik bierze udział w całorocznej służbie w formie wolontariatu. Tadeusz był zdrowy, ale z powodu silnej krótkowzroczności niezdolny był do służby wojskowej i dlatego został zwolniony przez królewską komisje poborową. 4 sierpnia 1857 r. zwolniono go z przyszłej służby wojskowej oraz z obowiązku stawienia się przed przyszłym poborem do wojska. Od listopada 1856 do lipca 1857 r. uczęszczał do królewskiego zakładu naukowego o kierunku rolniczym w Prószkowie koło Opola [wówczas Proskau], o czym świadczy świadectwo ukończenia tej szkoły wydane w dniu 20 czerwca 1857 r., z którego również wynika, że gorliwie uczęszczał na zajęcia. Następnie gospodarzył w majątku ziemskim u swojej matki w miejscowości Wieszkowo koło Krzywinia. Potem wydzierżawił należący do Napoleona Zakrzewskiego majątek w Osieku [powiat Kościan] oraz dobra Bojanice [wówczas powiat Wschowa]. W sumie 3000 mórg.

W tym czasie w Królestwie Polskim wybuchło powstanie Polaków przeciwko Rosji, które tu w Prusach było wspieranie przez polską szlachtę. Przez granicę przeprowadzano ludzi i przenoszono broń. Pruski rząd chciał temu zapobiec, dlatego uszczelnił granice i zatrzymywano wszystkie przesyłki. Podczas rewizji domu u hrabiego Działyńskiego przewodniczącemu policji Barensprungowi wpadła w ręce lista, która zawierała spis wszystkich tych, którzy wspierali ekspedycje broni i ludzi. W dużej liczbie były tam osoby pochodzenia szlacheckiego (149 osób). Barensprung kazał ich wszystkich aresztować. Na początku maja 1863 roku południową porą pojawił się w Bojanicach porucznik Ponce z 2. pułku huzarów wraz z połową szwadronu husarów i aresztował nic nie przeczuwającego Tadeusza Wincentego oraz doprowadził go do Leszna. Sąd zwolnił go z aresztu. Po dziesięciu dniach żandarmeria i komisarz policji zatrzymali go na mocy nakazu aresztowania podpisanego przez radcę sądu apelacyjnego Krügera. Areszt śledczy znajdował się w twierdzy w Poznaniu. W listopadzie oskarżeni zostali przewiezieni do Berlina. Najpierw do Hausvogtei, potem do więzienia Moabit. Akt oskarżenia brzmiał: Oskarżony w roku 1863 jak i również w (po części) 1862 na obszarze kraju lub też za granicą podejmował działania, które zmierzały do oderwania od terenu państwa pruskiego byłych ziem należących w roku 1771 do Królestwa Polskiego a obecnie do Królestwa Pruskiego. Przestępstwo paragraf 61 i 62 kodeksu karnego. Po długim opisie argumentów pracownik prokuratury 25 listopada 1864 r. złożył następujący wniosek: ... udowodniono, że oskarżony Tadeusz Braunek sprawował w komitecie organizacyjnym urząd komisarza wojennego dla okręgu Wschowa. Na tym urzędzie wykonywał przypisane mu czynności - udzielanie pomocy, do której przypisano mu działania z paragrafu 61, 62, 34 i 35. Na podstawie tego wnioskujemy o karę więzienia i nadzór policyjny na okres 10 lat. Po tym nastąpiła mowa obronna adwokata Elvena z Kolonii [Köln]. 23 grudnia 1864 r. został ogłoszony wyrok; brzmiał on: wolny.

Po ponad rocznej nieobecności, 24 grudnia 1864 r. Tadeusz Braunek powrócił do Bojanic. Straty materialne spowodowane pobytem w areszcie nie były małe. Pomijając fakt, że dwa majątki - Bojanice i Wieszkowo - pozostały przez dwa lata bez gospodarza, obrona sądowa kosztowała go 3000 talarów. Okres dzierżawy majątku w Bojanicach kończył się i 11 grudnia 1865 r. Tadeusz na okres 15 lat wydzierżawił od spadkobiercy po zmarłym w 1862 r. Leopoldzie Niemojewskim, obejmujący obszarem 8000 mórg folwark Pogrzybów koło Raszkowa w ówczesnym powiecie Adelnau [pol. Odolanów]. Pod koniec 1868 r. kupił od swojej teściowej Zielniki (1700 mórg) w powiecie Środa Wlkp. oraz wydzierżawił w tym czasie od Zamoyskich dwa hrabiowskie majątki ziemskie (3200 mórg): w Jarosławcu i Babinie [powiat Środa Wlkp.]. Właścicielka – generałowa hrabina Zamoyska miała swoją siedzibę w Paryżu. W kwietniu 1869 r. kupił on podczas sprzedaży przymusowej od swojego szwagra Szumana majątek Tunowo w powiecie Wągrowiec [obecnie Tonowo, pow. Żnin) - 3500 mórg. Po 6 miesiącach sprzedał go jednak von Blumenthalowi za kwotę 160 000 talarów. W 1898 oddał w dzierżawę majątek Babin swojemu najstarszemu synowi Witoldowi. W październiku sprzedał on Zielniki polskiemu ,,bankowi parcelowemu’’ i wyjechał do Jarosławca.

Tadeusz Wincenty Braunek brał czynny udział w życiu publicznym. Świadczą o tym sprawowane funkcje w urzędach np.:
1) Dyrektor towarzystwa ubezpieczeń od ognia i gradobicia w Schwedt dla okręgu Odolanów,
2) Członek komitetu dla okręgu Środa,
3) Członek komisji prowincji w Poznaniu,
4) Członek komisji podatkowo-szacunkowej,
5) Przewodniczący Towarzystwa Naukowej Pomocy im. Marcinkowskiego w Poznaniu,
6) Przewodniczący związku ziemskiego w Środzie,
7) Wice-przewodniczący rady nadzorczej kasy oszczędnościowej w Środzie,
8) Członek rady nadzorczej banku -związek przemysłowy- w Poznaniu,
9) Przewodniczący komitetu wyborczego dla okręgu Środa.

__________________
Źródło: