Antoni Sadowski urodził się 6 czerwca 1898 r. w Mierzejewie jako szóste dziecko Marcina i Weroniki zd. Adamczak. 6 dni później został ochrzcony w Poniecu. Rodzicami chrzestnymi Antoniego byli: Jan Adamczak z Mierzejewa (brat matki) i Rozalia Tyszler z Ponieca (urodzona w Mierzejewie siostra jego babci). Oprócz starszych sióstr: Jadwigi, Marii, Stanisławy i Franciszki (starszy brat Wojciech już nie żył, gdyż wracając ze szkoły w Luboni, w 1896 roku poniósł śmierć pod kołami konnej furmanki na drodze z Luboni do Mierzejewa), Antoni miał jeszcze dwoje młodszego rodzeństwa - siostrę Rozalię i brata Franciszka, który jednak zmarł we wczesnym dzieciństwie (przeżył 20 tygodni) w styczniu 1904 roku. W tym samym roku w maju zmarł również ojciec Antoniego, pozostawiając matkę z sześciorgiem dzieci. W tych trudnych warunkach półsierota Antoni zakończył swoją edukację na szkole powszechnej (w Luboni).

Wczesne lata młodzieńcze Antoniego potoczyły się typowo dla tego pokolenia mieszkańców Wielkopolski. W chwili wybuchu I wojny światowej mieszkał przejściowo u swojej chrzestnej w Poniecu; miał 16 lat i cesarskie służby rekrutacyjne tylko czekały na osiągnięcie przez niego wieku poborowego. Od 2.VI.1917 do 22.XII.1918 r. służył w armii niemieckiej jako artylerzysta. Po zakończeniu działań wojennych Antoni szczęśliwie powrócił do Mierzejewa, z czego najbardziej cieszyła się jego matka, gdyż był to jedyny żyjący jej syn, a równocześnie jedyny mężczyzna w rodzinie. Jednak koniec służby w armii niemieckiej nie oznaczał dla tego pokolenia końca „wojaczki”. Wbrew zrozumiałej dezaprobacie matki, Antoni w dniu 9.I.1919 r. wstąpił do jednej z kompanii powstańczych Grupy „Leszno”. Od 25.IV.1919 do 1921 r. służył w 14 pułku artylerii polowej. Stopień wojskowy: bombardier (później: st. saper). Po zwolnieniu z wojska, od 1921 r. mieszkał w Lesznie i pracował jako maszynista PKP (do emerytury na trakcji parowej). W dniu 24.09.1922 r. zawarł w Gołanicach związek małżeński z Marianną Mikołajczak (ur. w Bojanicach, par. Świerczyna – vide dopisek ks. Karbowiaka w Księdze Chrztów). Miał syna Mieczysława (1924), córkę Felicję (1927).

Członek ZWPN, ZBoWiD. Odznaczony: Medalem za Wojnę 1918-21 (1938), Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1957) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1970). Zmarł 12 grudnia 1974 r. w Lesznie, gdzie też został pochowany na cmentarzu przy ul. Kąkolewskiej.

____________________________________