Gustaw i Teodora z Moszczeńskich Raszewscy mieli siedmioro dzieci — cztery córki i trzech synów. Wszystkie przed pójściem do szkół były najpierw starannie kształcone w domu przez nauczycieli(ki) prywatnych: korepetytora dla synów, nauczycielkę dla dziewcząt, guwernantkę Francuzkę lub Niemkę celem nauki języków obcych.

Najstarsza córka, Zofia (1890-1951), od wczesnej młodości przejawiała chęć do pracy społecznej i uczyła dzieci wiejskie w Jasieniu, kładąc nacisk na znajomość wymowy i pisowni języka polskiego. Wspólnie z młodszą siostrą, Antoniną, prowadziła punkt biblioteczny Towarzystwa Czytelni Ludowych i zbierała w powiecie składki na Towarzystwo Naukowej Pomocy, którego celem było fundowanie stypendiów dla biednej a zdolnej młodzieży. Obie siostry, wraz z matką Teodorą, należały do charytatywnego towarzystwa pań pod wezwaniem św. Wincentego a Paulo i wspomagały ludzi ubogich mlekiem i innymi produktami spożywczymi. Zofia Raszewska wyszła za mąż za Stefana Ponikiewskiego z Drobnina w powiecie leszczyńskim. Ojciec już na parę lat przed śmiercią zapisał właśnie jej, najstarszej córce, majątek Jasień, którego właścicielką była do 1939 r. Młodsza, Antonina Raszewska, wyszła za mąż za Bronisława Zakrzewskiego, dyrektora banku poznańskiego Ziemstwa Kredytowego; funkcję tę pełnił do wybuchu II wojny światowej.

Dwaj synowie, Teodor i Ignacy, odbyli służbę w wojsku niemieckim — pierwszy w huzarach, drugi w artylerii. W czasie I wojny światowej przerzucano ich z jednego frontu na drugi — z zachodniego na wschodni, nawet na front włoski. Po powrocie zgłosili się do Powstania Wielkopolskiego. Teodor Raszewski (ur. 1892), rotmistrz, zginął w czerwcu 1919 r. nad Notecią; według relacji jego siostry, Józefy, zastrzelił go — jak się później okazało — kolega z wojska niemieckiego, Nadreńczyk, z którym razem służyli na froncie zachodnim. Ów Nadreńczyk przyjechał na pogrzeb Teodora do Oborzysk.

Ignacy Raszewski, w powstaniu podporucznik artylerii, organizator batalionu w Kościanie, ranny w głowę pod Szubinem, w okresie międzywojennym służył w pułku artylerii w Poznaniu i osiągnął stopień majora. We wrześniu 1939 r. walczył w obronie Warszawy; był tłumaczem u boku prezydenta Starzyńskiego przy przekazywaniu stolicy władzom niemieckim. Udało mu się zbiec i uniknąć niewoli niemieckiej. Przebywał w Kielcach i tam podjął pracę. Aresztowany, zginął w Majdanku 14 lutego 1943 r. Jego szwagier, dr Bronisław Zakrzewski, po zakończeniu wojny czynił dłuższe starania w celu wyjaśnienia okoliczności aresztowania, miał bowiem konkretne podejrzenia o donos.

Najmłodszy syn Gustawa i Teodory, Kazimierz Raszewski, ożeniony z Teresą Kurnatowską z Brudzewa w pow. kolskim, był jedynym, który pozostawił męskie potomstwo: syna Jacka.

Z dwóch ostatnich córek właścicieli Jasienia, Józefa Raszewska wyszła za mąż za Witolda Brzezińskiego, do 1939 r. właściciela Podlesia Kościelnego w pow. wągrowieckim; najmłodsza, Helena, niezamężna, rozpoczęła studia wyższe przed II wojną światową we Lwowie, ukończyła je po wojnie we Wrocławiu, uzyskała tytuł doktora weterynarii i pracowała naukowo we Wrocławiu, specjalizując się w dziedzinie drobiarstwa.

_____________________

Źródło: Andrzej Kwilecki: „Ziemiaństwo wielkopolskie. Między miastem a wsią.”, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 2001 (Rozdział „Raszewscy herbu Grzymała”; podrozdział 2 „Cztery pokolenia”; akapit „Czwarte pokolenie: dzieci Gustawa” – wypis ze stron 409-410).

_____________________
Dla www.klasaa.net
wypisał: Leonard Dwornik