Antoni Dwornik urodził się 29.11.1898 r. w Mierzejewie, jako siódme (z dziesięciorga) dziecko Stanisława i Wiktorii z domu Ratajczak. Chrzest Antoniego odbył się 4.12.1898 r. w Poniecu (zapis w „Liber Baptizatorum 1894-1905”, rok 1898, poz. 176 – rodzice chrzestni: Józef Piotrowiak z Oporowa i Anna Kajoch z Wydaw). W listopadzie 1916 r. powołany do armii niemieckiej do Głogowa, po 16 tygodniowym szkoleniu wysłany na front* do Francji, pod Arras. W 1917 r. we Flandrii lekko ranny odłamkiem w nogę – 6 tyg. przebywał w lazarecie polowym. W Boże Narodzenie 1918 r. wrócił do rodzinnego domu. W pierwszych dniach powstania zgłosił się do oddziału powstańczego w Pawłowicach. 9 I 1919 pod wieczór uczestniczył w zajmowaniu Przybini, Tworzanic i Tworzanek. Z Tworzanek poszedł (razem z Janem Rozwalką z Pawłowic) na patrol w kierunku Rydzyny. Pod Rydzyną obaj zostali wzięci do niewoli niemieckiej. Więziony w Rydzynie, Lesznie, Głogowie, Zgorzelcu i Żaganiu. Zwolniony po podpisaniu rozejmu (traktatu wersalskiego).

Następnie wcielony do 3 pułku strzelców wielkopolskich (57 pp) w Biedrusku i z pułkiem tym wysłany na front wschodni pod Bobrujsk. Przeszedł cały szlak bojowy pułku w wojnie bolszewickiej 1920 r. Pod koniec wojny w X 1920 r. zachorował na szkarlatynę. We wrześniu 1921 r. przeniesiony do rezerwy w stopniu szeregowca. W X 1923 powołany na ćwiczenia i awansowany do stopnia st. szeregowca. W 1929 r. mieszkał w Mierzejewie i pracował jako pomocnik ciesielski.

30 czerwca 1935 r. w Świerczynie Antoni Dwornik zawarł związek małżeński ze Stanisławą Krysiak. Po ślubie zamieszkał z żoną we Frankowie, gdzie prowadzili małe gospodarstwo rolne. Antoni pracował dodatkowo na budowach jako cieśla. W 1937 roku urodziły się im bliźniaki: Cecylia i Bogdan. W czasie II wojny światowej byli wysiedleni (niedaleko, bo w tej samej wsi, do usytuowanego prawie po sąsiedzku budynku gospodarczo-mieszkalnego pp. Koronowskich wysiedlonych do Łoniewa). Przez prawie cały okres II wojny światowej z nakazu władz okupacyjnych Antoni pracował w okolicach Sieradza przy kopaniu rowów i innych wykopów głównie dla potrzeb wojskowych oraz obrony cywilnej. Ta przymusowa praca miała charakter płatnego zatrudnienia stałego (firma budowlana „Saiburg” w Lesznie, wykonująca m.in. roboty inżynieryjne dla wojska), co pozwalało mu przyjeżdżać do Frankowa praktycznie na każdą niedzielę. Zarobione pieniądze nie miały natomiast większego znaczenia, gdyż podczas okupacji wszystkie towary były dla Polaków reglamentowane, a realną wartość nabywczą posiadały tylko tzw. kartki.

Po wojnie wrócili "na swoje", a Antoni na krótko podjął służbę w Milicji Obywatelskiej (I-IV.1945 r.), po czym pracował jako cieśla w PGR Garzyn (lata 1945-1955), aby w końcu podjąć działalność w zawodzie ciesielskim na własny rachunek. Początkowo sam, a później przejściowo z synem, prowadził prywatną działalność gospodarczą w tym rzemiośle, wstępując w roku 1968 do Cechu Rzemiosł Różnych w Lesznie (legitymacja nr 437). Przeżywszy lat 80 zmarł we Frankowie 22.02.1979 r. Ostatnie 3 lata życia spędził w łóżku tknięty paraliżem, choć w pełnej sprawności umysłowej. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Świerczynie***.

Nie zachowały się żadne jego odznaczenia, odznaki ani dokumenty kombatanckie z okresu międzywojennego, za wyjątkiem napisanego w 1929 r. życiorysu (odsyłacz poniżej], przechowywanego przez Archiwum Państwowe w Poznaniu w zespole akt Związku Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu. Po II wojnie światowej - jako weteran** Powstania Wielkopolskiego - w roku 1966 wstąpił do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (od 21.01.1966 członek zwyczajny). 20 grudnia 1966 r. otrzymał Wielkopolski Krzyż Powstańczy a 7 grudnia 1972 r. odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.


_____________________________________________

*/ Fotografia z okresu I wojny światowej:

Na fotografii kompania, w której służył Antoni Dwornik podczas I wojny światowej (została wykonana 13.03.1918 roku, a wysłana do przyjaciela w dniu 15.05.1918 roku z objaśnieniem: „w której i ja się znajduję” oraz, że „ponad połowy z nich dzisiaj nie masz już”). Fotografia pochodzi ze zbiorów pana Stanisława Świątkowskiego, a jej skan z dodaną strzałką identyfikującą Antoniego nadesłał pan Leonard Dwornik.

______________________________________________

**/ Fotokopie legitymacji z okresu po II wojnie światowej: