Felix Walezyusz Łubieński urodził się 1758 r. w Minodze, u babki swej Kazimierzowej Łubieńskiej starościny lelowskiej, z domu Rudnickiej. Do 8 roku życia zostawał to u niej, to na dworze dziada swego stryjecznego, Księcia Władysława Prymasa*, po którego śmierci oddany w opiekę Młodziejowskiego, podówczas Biskupa przemyskiego, Podkanclerzego koronnego i Rocha z Głogowy Kossowskiego Podskarbiego nadwornego, żonatego z Anną Łubieńską starościanką lelowską. Za przewodnika (gouverneur) służył mu ksiądz Albetrandi, późniejszy Biskup Zenopolitański, znakomity dziejów naszych badacz. Pod przewodnictwem takiego męża i w najdystyngowańszem ówczesnem towarzystwie wychowany, dla nabrania większego poloru, ówczesnym zwyczajem do Niemiec i Włoch wysłanym został.

Powróciwszy do kraju posłował pod laską Tyszkiewicza w r. 1778, i w tymże roku Starostwo Nakielskie i order św. Stanisława otrzymał. Potem wybrany posłem z województwa sieradzkiego na sejm czteroletni (1788), był może najczynniejszym jego członkiem i w skutek tego od sejmu do zajmowania się interesami zagranicznemi powołany; w roku 1791 orderem Orła Białego ozdobiony został. W roku 1794 był kommissarzem cywilno-wojskowym przy Kościuszce.

Gdy Sejm grodzieński wymazał Polskę z karty Europy, Felix Łubieński wysłanym został od województw wielkopolskich jako Poseł do nowego monarchy, Króla pruskiego, i wyjednał uwolnienie jeńców politycznych. Dawszy się wówczas bliżej poznać Królowi, otrzymał wstęgę Orła Czerwonego, a w r. 1798, przy koronacyi nowego króla tytuł hrabiowski. Przy nadaniu hrabstwa zmieniono tarczę herbową Łubieńskich* przydając do herbu rodzinnego Pomian, herby jego rodziców i rodziców jego małżonki. Do roku 1806, w którym walne zwycieztwo pod Jeną i Auerstaedt oddało w ręce Napoleona całe Prusy, Felix Łubieński w wiejskiej ustroni żył na łonie rodziny. Lecz w tym roku wybrany od współziomków, udał się jako deputat do Napoleona, i przez niego Dyrektorem wydziału wyznań i sprawiedliwości mianowany został (d. 14 stycznia 1807 r.).

Za czasów Księztwa Warszawskiego piastował godność Ministra sprawiedliwości i interesów zagranicznych z Rossyą, Austryą i Prusami. Zaprowadził kodeks Napoleona, założył Szkołę Prawa i dał początek Bibliotece publicznej darowaniem krajowi licznych i doborowych dzieł, bądź przez siebie zebranych, bądź w spuściźnie po Bielińskich otrzymanych; a co najważniejsza, zebrał rozproszone akta dawnej Kancellaryi królewskiej czyli tak zwanej Metryki Koronnej i tym sposobem ocalił od zaguby te szacowną skarbnicę naszej przeszłości dziejowej dając początek Głównemu Archiwum Krajowemu.

Osobisty przyjaciel Króla saskiego, nie mógł znieść jego upadku, i od roku 1814 usunął się od interesów publicznych. Odtąd żył tylko w kółku rodzinnem, i prawie tylko dla rodziny, którą do prawnucząt rozrodzoną oglądał.

_________________________
Źródło tekstu:
Stanisław Kazimierz Kossakowski: „MONOGRAFIE HISTORYCZNO-GENEALOGICZNE NIEKTÓRYCH RODZIN POLSKICH (z przypisami Juliana Błeszczyńskiego)”, Tom 2, Nakładem Autora, Warszawa 1860 (str. 91-94).

Portret:
Jan Ligber (zm.1814): „Felix Pomian hrabia Łubieński”, miedzioryt punktowany 25x20,5 cm, autor wzoru Kazimierz Wojniakowski (ok.1772-1812) – dokument ikonograficzny z 1810 r. w zbiorach Biblioteki Narodowej (G.33655) [http://www.polona.pl/dlibra/doccontent2?id=7189&dirids=1]


O Feliksie Walezjuszu Łubieńskim w późniejszym opracowaniu genealogicznym z XIX w.
(z powodu licznych skrótów i bardzo specyficznej, sprawiającej nawet wrażenie niedbałej, interpunkcji w oryginale - zamiast wypisu, poniżej przedstawiam skan wybranego fragmentu, chcąc tym sposobem uniknąć posądzenia o niedbałość przy przepisywaniu tekstu z oryginału – przyp. LD):